25. August 2006

Martin Hedrich: An der Ziedeng es a Bildchen ...

Die Gemeinden Felldorf, Kleinalisch, Rode, Schaas, Zendersch und Zuckmantel werden auch als "Jot-Gemeinden" bezeichnet, weil hier das anlautende g zum j wird: "jewoasst" (gewusst), "Joihr" (Jahre). Zum leichteren Verständnis bringen wir ein siebenbürgisch-sächsisches Mundartgedicht von Martin Hedrich im Roder Dialekt und "übersetzt" auch im Maldorfer Dialekt.
An der Ziedeng es a Bildchen ... (Roder Dialekt)

Et kwam de Ziedeng huit
an hüt miech iewerråscht,
dått iech diech sähn åls Bruit,
hüt miech totål arwoascht.

Dått iech romantesch bean,
hüs teu schün än jewoasst,
oalles kitt mir an de Seann,
Bekriddnes, Frooid uch Loast.

An der Schiul håtte mir a Spiellchen,
areanner dich når jeut uch teu,
iech wos der Måtz, teu det Tildchen,
saiszich Joihr sen et just neu.

Mir verkriuchen es am stållen,
der Lihrar hått es aist arwoascht:
"Schümdicht an ir Bållen!",
kraisch hai, mir håtten es jemoatscht.

Sänt hün iech oft ün diech jedööcht,
a letzter Ziet et doch verjeessen,
dått mir uch wirklich an ar Nööcht
net når zesümme se jeseessen.

An der Jügend hü mir viell verschloifen,
und schauld drün bän allain når iech.
Det Schäksål muesst miech stroifen,
iech bekwam det Tildchen niet var miech.

Mir bleiwt de Ziedeng mat dem Bildchen,
dot stiechen iech neu onjder mene Fiell.
Der Tuppes Getz nam mir det Tildchen,
Schäksål, stroif an kwail miech net ze viell.


Martin Hedrich: Än der Zedeng äs e Beldchen ... (Maldorfer Dialekt)

Et kum de Zedeng hetj
end hoot mech iwerråscht,
dått ech dech sahn åls Bretj,
hoot mech total erwåscht.

Dått ech romantesch bän,
hos tüe schün anj gewoasst,
oalles kitt mir än de Sänn,
Bekriddnes, Froad uch Loast.

Än der Schiul håtte mir e Spillchen,
eränner dich når güet uch tüe,
ech wear der Måtz, tüe det Tildchen,
sieszich Geahr sen et glått nüe.

Mir verkrochen es äm ställen,
der Lihrer hått es ist erwåscht:
"Schumdicht än ir Ballen!",
krisch hi, mir håtten es gemåtzt.

Sänt hun ech oft un dech gedocht,
ä letzter Zetj et doch vergessen,
dått mir uch wirklich än er Nocht
net noar zesumme se gesessen.

Än der Jugend hu mir vil verschleafen,
und schuld drun bän ellin når ech.
Det Schäksel mosst mech streafen,
ech bekum det Tildchen net vuer mech.

Mir bleiwt de Zedeng mät dem Beldchen,
dåt stechen ech nüe onjder menje Pil.
Der Tuppes Getz num mir det Tildchen,
Schäksel, streaf end kwiel mech net ze vil.


Der Dichter stellt sich diesmal selber vor: Martin der Ijel, alias Martin Hedrich. 1941 gebueren a Rued (Rode). Sänt 1977 än Detschlund. Schriw senj irscht Gedicht 1991 åf blesch. Eus dem Luxemburgeschen iwersatzt hi zwe Gedichter 1997 än den Rueder Dialekt. Sänt dees äs äm der Dialektverglech wichtich. Mät er Internet-Präsenz uch aktiv: www.rodevandox.de.

Bernddieter Schobel


Schlagwörter: Mundart

Bewerten:

4 Bewertungen: ++

Noch keine Kommmentare zum Artikel.

Zum Kommentieren loggen Sie sich bitte in dem LogIn-Feld oben ein oder registrieren Sie sich. Die Kommentarfunktion ist nur für registrierte Premiumbenutzer (Verbandsmitglieder) freigeschaltet.