Michael Kenst



Michael Kenst

Michael Kenst

Geboren 1953 in Schäßburg, gelebt im nahen Marienburg, Maschinenbaumeister, Aussiedlung 1976, wohnt in Bremen und schreibt seit den 1980-er Jahren. Veröffentlichung im Siebenbürgisch-sächsischen Hauskalender 1994.



Link zum Video

Der nåe Bräeden

Un em kaulden Wäntjerdauch,
wai der Misch än Schwenjsstaul sauch,
deao speckt hie sich än de Hondj:
„Mårre wid det Schwenj gesontj.“
Fråt sich af den däcken Bauchen,
åf det Fläisch uch´t Wurschtemauchen.

Fråih um Mårjen, wai versprauchen,
word det Schwenj dränn uch gestauchen.
Knåpp dått ålles fertich wauer,
ruff der Misch senj Gangen dauer,
denn der Fårr, wai´t sich gehiert,
wid mät Bräede garn gëiehrt.

Mischi, Hanzi, ållebaidj
weäre glech derzeao beräitj.
Näemen´t Päckchen mät der Wurscht,
mät dem Fläisch uch äst kain dn Durscht.
mauchte sich uch åf de Waich,
doch schun holt sai än det Paich.

Wai sai longten bai de Bauch:
„Na, neau mess ech kacken nauch!“
sprächt der Hanz käi senjen Breaoder,
„Waurt af mech e Kedj, men geaoder.“  ̶
„Detten äs mir hai ze kauelt,
ech gähn vor, teao kist jå baueld.“

Klåppt baim Fårr hesch un de Dirr:
„Geaoden Dauch! Entschäldicht mir.
Hai, menj Vauter schäckt Ich Wenj
uch fräsch Fläisch vun asem Schwenj.
Wonn as Hanz kackt  bai der Broaick
 brontj e uch vun der Wurscht e Stoaick.“

Glech der Fårr faiht un ze beden,
wäll mät senjem  Vauter reden.
Die kitt bould uch schun erbai:
„Jchå, Herr Fårr? Neao bän ich hai.“
Un dem Däsch de Fårrschloitj saußen,
glått är Pelseknärrel außen.

Neao mosst hie ålt äster hieren.
vun Beniëhn uch Mauräs liehren.
Dränn wai ålles waur erzauelt,
ruispert sich af äist  der Auelt:
„Fenj, Herr Fårr, wot saul ech säen?
Daien warden ech zeschläen.
Mät er Reaot ous dem Bäsch,
bäs hie Knärrel schäisst …
 wai dess åf Irem Däsch!“



Link zum Video

De vergäft Tokane

Fenj bekount als Rucksåckdrajer
waur ä Marembrich der Jajer.
Die geng vilmäls åf de Jaucht,
wä em net sauch, wot hie maucht.
Hausen, Welef, Tåst uch Fiss,
ålles schuss hie mät der Biss.

Un em Dauch, nä´m geaode Reien
hått der Jajer näst derkeien,
sich äm Groainen ze bewejen
uch, villecht, nauch äst ze erlejen.
Hausebräeden, ähne Geield,
found em meïstens af dem Feield.

Am den Äewend kaum hie heïmen,
hatt geneaoch vu Bäsch uch Beïmen.
Schlapt de Rucksåck, vaul wai änjdjen,
senjer Fraa uch senje Kändjen.
Glech senj dråe kleïnj Pingetz:
„Mami, wedder nårr Buretz?!“

Dreschleng, Schwämmcher uch, deir gelen,
mosst em nårr nauch richtich schelen
end draus word um neichsten Dauch,
en Tokane zem Mettauch.
Leïdjer koun em deïr net traan
doch sai håtten glech en Plan:

„Neao, bevor mir salwest eißen,
Mess änirscht as Håndj senj freißen.“
Glech stürzt sich der Puffi dråf,
hangrich frauß hie´n Scheïffel åf.
Wul uch glech nauch mih bekunn,
Nårr, sai gauchten än dervun:

„Marsch näe oußen åf de Gåss,
säs bleiwt nästmih nouch zem Schlåss.“
Håtte salwest Åppetit
uch sich nårr amsonst bekritt.
Neao word geißen uch geteaonkt,
bäs et än dem Droaifes feaonkt [bleaonkt].
Net en Bässe Plåtz mih hått,
deao irscht wauren ålle sått.

Wai sai sått um Däsch nauch saußen,
koum de Näehberan geschaußen.
Spätz de Stamm, det Haift waus ruet:
„Tulai, kutt, ir Handj äs duet! “ ̶
„Herr, me Gott, mir senj vergäft!
wai det Schäcksaul eintj doch träfft!“

Glech leff ålles wai der Blätz
bai de Mäst, lonjst det Geschätz.
Ålles word däe ousgespået,
dränn mät Mälch äist näegeflået,
bäs dått ållester haious,
deao irscht reaockt sai nårr erous:
„Dett kanntj ir oich ålles spauren,
iëren Puffi - haut der Traktor
                                  iwerfauhren!“



» Übersicht Mundartautoren

Gefördert aus Mitteln des Bayerischen Staatsministeriums für Arbeit und Soziales, Familie und Integration.