MarthaEn Anekdot ous Siweberjen
En åålt Gebouer ous der Neht vun Neustadt, die bä senge Kängden wunnt, hatt de Afgow, e jeden Owend, wonn är Bäffel vun der Wied kåm, dem Gedär den Schwånz ze hålden. Und dåt hatt senge gade Grangd: datt de Bäffelkah durch det Erämmerschloon mät dem Schwånz seng Duechter bäm Mälken nemmi aingem belesticht. Dåt äs dem Åålden awwer na dennich ze bleed worden; doräm knäppt hie sich den Schwånz vun der Bäffelkah u seng Wäst gånz feest un, well hie sich seng Pipp än aller Rah mät Tabak vol stappe wäll. Dåt wor jo uch de ienzich Mejliget, datt hie alle bied Hängd frå bekitt. Norr af iest hirt em äst än der Laft: „bsss, bsss“, en griß Brims kåm erbä geflijjen und hatt de Bäffelkah un empfändlicher Ställ gestochen. Äm dåt äs dett schwarz Gedär uch gånz wäld worden. Et huet sich ämgedreht und äs durch det Dier, dåt ofe wor, af de Gass gerånnt; der Åålt, die hängden um Schwånz festgebangde wor, mosst mätluufen, ow hi na wul odder net.
Wä dåt na en Nober gesähn hatt, wä der Åålt esi komesch leff, well hie jo mät der Schwånzspätzt vun der Bäffel feest verkneddert wor, dro freecht hie än verwangdert:
„ Wat sålt Ir, Nober?“
Af dåt åntwert der Åålt: „Dåt wieß norr Gott der Härr uch dess Bäffelkah!“
Allerloa af saksesch uch detsch
Um Beiträge zu verfassen, müssen Sie sich kostenlos registrieren bzw. einloggen.
Wat der Härgott as schäckt, dåt äs gat
E Wånderer äs iest vir den Diren vun enner abekånter Stadt ugelångt. Dess woren awwer na alle guer feest zagerijelt uch nemmest wul se afmåchen.
Hangrich uch durschtich mosst hie dro angder froaem Hemmel iwwernuechten.
Der Wånderer, die sihr gliewich wor, soot:
“Wat der Härgott schäckt, dåt äs gat.“
Na stånd längst äm seng Iësel , uch längst diëm, ze senger Sekt en Latärn, dä gebräht hatt. E Sturm kåm af und det Lächt geng af iest ous. Na wor et gånz dankel worden. Glech draf huet sich e Liew eru geschlichen und hatt äm den Iësel zerässen.
Wä der Wånderer na erwacht wor, dro såhch hie datt e na gånz ellien wor, denn sengen Iësel, dië gåw et jo nemmih.
Hie soot dennich wedder:
„Wat der Härgott måcht, dåt äs reechtens.“
En aller Rah wart hie, datt et gånz häll wärde sål.
Wä hie de Uuģen dro afdit, woren de Stadtdirer awwer ofen uch de Hëiser deser Stadt woren alle gånz schräcklich zerstiert. De Stadt wor ousgeruuft worden. Riewer hadden se iwwerfallen. Sä hadden de Äwunner gefånge geniën oder se hadde se sigor ämbruecht. Der Wånderer, die jo net änne kangt, wor esi verschient bliwwen.
Und hie soot dro wedder.
„ Hun ech net ängde schi gesoot, datt allent, wat as Härrgott måcht, gat äs?“
E Wånderer äs iest vir den Diren vun enner abekånter Stadt ugelångt. Dess woren awwer na alle guer feest zagerijelt uch nemmest wul se afmåchen.
Hangrich uch durschtich mosst hie dro angder froaem Hemmel iwwernuechten.
Der Wånderer, die sihr gliewich wor, soot:
“Wat der Härgott schäckt, dåt äs gat.“
Na stånd längst äm seng Iësel , uch längst diëm, ze senger Sekt en Latärn, dä gebräht hatt. E Sturm kåm af und det Lächt geng af iest ous. Na wor et gånz dankel worden. Glech draf huet sich e Liew eru geschlichen und hatt äm den Iësel zerässen.
Wä der Wånderer na erwacht wor, dro såhch hie datt e na gånz ellien wor, denn sengen Iësel, dië gåw et jo nemmih.
Hie soot dennich wedder:
„Wat der Härgott måcht, dåt äs reechtens.“
En aller Rah wart hie, datt et gånz häll wärde sål.
Wä hie de Uuģen dro afdit, woren de Stadtdirer awwer ofen uch de Hëiser deser Stadt woren alle gånz schräcklich zerstiert. De Stadt wor ousgeruuft worden. Riewer hadden se iwwerfallen. Sä hadden de Äwunner gefånge geniën oder se hadde se sigor ämbruecht. Der Wånderer, die jo net änne kangt, wor esi verschient bliwwen.
Und hie soot dro wedder.
„ Hun ech net ängde schi gesoot, datt allent, wat as Härrgott måcht, gat äs?“
De jang Schwalw
En jang Schwalw hatt na glatt zagesähn,
wä de Omesen sich bemähn.
Se sekt, wä guer erämmer luufen,
det Friëßen dan af en Huufen.
Sä freecht drode wä vun agefehr,
ow esi vill dänn nidich wer?
“Cha, mir jo sihr grißen Hanger hun;
und der Wängter wid uch båld kunn.
Doräm summeln mir ängden ä virous,
sonst seech et fir as net gat ous.
Mir hun et all de Johr esi gehålden,
dro kån der Wängter jo wålden.“
„Dåt äs sihr klach: ech wäll et uch dan,
härämmen net esi vill rahn!“
Det Schwalwke flejjt uch sifiert dervun
fir allen wäll et vill zem Friëßen hun.
Et feht gånz vill Mäcken uch vill Spännen,
dä liëcht et hiesch änt Näst ännen.
Motter Schwalw, dä esi äst näckest gesähn,
freecht :“Wat äs dich hä norr geschähn?“
Det Schwalwke soot: „Ich wul et vermegden,
datt mer äm Wängter Hanger legden.
Ech hun norr gedon, wat de Omes dit,
wonn’ t fålsch wor, dro dit et mer lied!”
Schatzich Kängd, ta huest et gat gemient!
Vum Hanger häwst te as verschient !
Net vergäss, datt mir än de Süden zähn,
norr äm Frähjohr as hä wedder sähn!
De wuerme Sommer mir hä genessen,
et gitt fir alle genach zem Friëßen.
„ Äm Härwest flejje mir eweech vun hä,
ämsonst wor all deng Ploch uch Mäh!“
Frå
no G. E. Lessing:
“Die junge Schwalbe”
En jang Schwalw hatt na glatt zagesähn,
wä de Omesen sich bemähn.
Se sekt, wä guer erämmer luufen,
det Friëßen dan af en Huufen.
Sä freecht drode wä vun agefehr,
ow esi vill dänn nidich wer?
“Cha, mir jo sihr grißen Hanger hun;
und der Wängter wid uch båld kunn.
Doräm summeln mir ängden ä virous,
sonst seech et fir as net gat ous.
Mir hun et all de Johr esi gehålden,
dro kån der Wängter jo wålden.“
„Dåt äs sihr klach: ech wäll et uch dan,
härämmen net esi vill rahn!“
Det Schwalwke flejjt uch sifiert dervun
fir allen wäll et vill zem Friëßen hun.
Et feht gånz vill Mäcken uch vill Spännen,
dä liëcht et hiesch änt Näst ännen.
Motter Schwalw, dä esi äst näckest gesähn,
freecht :“Wat äs dich hä norr geschähn?“
Det Schwalwke soot: „Ich wul et vermegden,
datt mer äm Wängter Hanger legden.
Ech hun norr gedon, wat de Omes dit,
wonn’ t fålsch wor, dro dit et mer lied!”
Schatzich Kängd, ta huest et gat gemient!
Vum Hanger häwst te as verschient !
Net vergäss, datt mir än de Süden zähn,
norr äm Frähjohr as hä wedder sähn!
De wuerme Sommer mir hä genessen,
et gitt fir alle genach zem Friëßen.
„ Äm Härwest flejje mir eweech vun hä,
ämsonst wor all deng Ploch uch Mäh!“
Frå
no G. E. Lessing:
“Die junge Schwalbe”
Der Iësel, die mät Sålz belade wor
Et äs wärlich net zem verstohn,
datt der Iësel mess na dron
en schwere Sack mät Sålz gefällt.
Dåt, se Räcken net oushält!
Well dä Last äm Schmärzen beriet,
en schnel Tempo hie äschliet.
Glatt wä hie dro um Båch uku wor,
sturkelt hie und e fluģ dor.
Na laģ e äm Wasser. Hie net wasst,
wä e los wärde kent dess Last.
Norr schwer bekitt hie af de Fess,
drode sich doch wangdern mess.
Dänn det Sålz hatt sich afgeliest,
der Sack word fädderleicht af iest.
Na måcht et wärlich Spaß ze gohn,
dänn schwer mosst e netmih dron.
En Iësel huet nichen Verstånd,
dåt äs as Mänschen bekånt.
Gånz stämmt et awwer dennich net,
hirt norr wekter wat geschegt.
Un em Dåch word en schwer Sack bruecht,
uch afn Räcken äm geluecht.
Dettmol wor der Sack voler Schwämm.
Dem Iësel kåm‘t sifirt än Sänn,
datt e vum Gewicht sich kent befrån,
wunn hie sich änt Wasser wed lån.
Hie hält dennich äm Sänn alldäst;
net glatt alles hie vergässt!
E giht dro änt Wasser deff ännen
lett et iwwern Sack rännen.
E hofft na, datt die vill leichter wid,
und vum Gewicht eruewer kitt.
Ach Herrjee! Et äs doch net esi!
Der Sack word schwerer, ängde mih.
De Schwämm, hadde sich vol gesiejen,
är Gewicht wor arch gestiejen.
Wä hie äm Wasser wor versanken,
äs der Uerem dro uch erdranken.
Dä schwer Last zuģ än no angden.
Se‘ Rah hatt e do fangden.
Frå no Aesop:
Der mit Salz beladene Esel
Bevir ta äst dist, sil te gat iwwerliëjen,
ow et uch det Richtich äs!
Et äs wärlich net zem verstohn,
datt der Iësel mess na dron
en schwere Sack mät Sålz gefällt.
Dåt, se Räcken net oushält!
Well dä Last äm Schmärzen beriet,
en schnel Tempo hie äschliet.
Glatt wä hie dro um Båch uku wor,
sturkelt hie und e fluģ dor.
Na laģ e äm Wasser. Hie net wasst,
wä e los wärde kent dess Last.
Norr schwer bekitt hie af de Fess,
drode sich doch wangdern mess.
Dänn det Sålz hatt sich afgeliest,
der Sack word fädderleicht af iest.
Na måcht et wärlich Spaß ze gohn,
dänn schwer mosst e netmih dron.
En Iësel huet nichen Verstånd,
dåt äs as Mänschen bekånt.
Gånz stämmt et awwer dennich net,
hirt norr wekter wat geschegt.
Un em Dåch word en schwer Sack bruecht,
uch afn Räcken äm geluecht.
Dettmol wor der Sack voler Schwämm.
Dem Iësel kåm‘t sifirt än Sänn,
datt e vum Gewicht sich kent befrån,
wunn hie sich änt Wasser wed lån.
Hie hält dennich äm Sänn alldäst;
net glatt alles hie vergässt!
E giht dro änt Wasser deff ännen
lett et iwwern Sack rännen.
E hofft na, datt die vill leichter wid,
und vum Gewicht eruewer kitt.
Ach Herrjee! Et äs doch net esi!
Der Sack word schwerer, ängde mih.
De Schwämm, hadde sich vol gesiejen,
är Gewicht wor arch gestiejen.
Wä hie äm Wasser wor versanken,
äs der Uerem dro uch erdranken.
Dä schwer Last zuģ än no angden.
Se‘ Rah hatt e do fangden.
Frå no Aesop:
Der mit Salz beladene Esel
Bevir ta äst dist, sil te gat iwwerliëjen,
ow et uch det Richtich äs!
Der Biër uch der Elefant
Der Biër soot iester zem Elefanten:
„De Mänschen sen dich Dilettanten!
Awwer mir sen doch sihr talentiert,
dåt hu mir äng schin demonstriert.
Dem Publikum ech meng Konst ziejen,
dro sil et sich jo verniejen!
Awwer näi! Norr Geleech kån ech hiren!
Soo, wed dich dåt net uch stiren?
Nemmest känt, esi elegant wä ech,
mät diëm Gewicht schokeln sech!
Cha, ech kå siguer long afriëcht stohn,
uch hiesch äm Kries erämmer gohn.
„Soo, wat gitt et na hä zem Lachen?
Ech soon norr:”Besser machen!”
Wie sil dåt sen, die’t biësser kån,
den gånzen Zirkus na erfrån?
Der Elefant, die äs sihr talentiert.
Hie soot dro dem Biëren sifiert:
„Well ich jo esi musikalesch bän,
drehn ech mich äm Kries eräm.
Den Rhythmus, diën hun ich äm Blaat,
af den Takt gohn, dåt kån ich gaat.
Ech kå luufen; cha, siguer sprängen,
net iest mess ich no Laft rängen.
Mir gefällt de Gymnastik; ech turne gaat,
zem Kopfstand måchen hun ech Maat!
Det Hieft no uewen, de Fess no affen,
dåt brängt de Lekt guer zem Lachen!
Sälwstbewaßt liewt sich der Elefant:
„Meng Dånz äs uch sihr elegant!
Mät menger hiesch graziösen Verbiejung
verdähnen ech mir en Verniejung.
Drode vill åndert hie nooch erwehnt,
wat der Biër befolje keent.
„Loss as nooch vill mih trainieren,
dro sålt ta de Lekt klatschen hiren!“
Datt em norr bä dir huet lokt gelacht,
sil dich glatt net bekridden:
„Sächer äs et norr doräm geschähn,
well lastich ta worst unzesähn!“
Frei nach G. E. Lessing:
„Der Bär und der Elefant“
Der Biër soot iester zem Elefanten:
„De Mänschen sen dich Dilettanten!
Awwer mir sen doch sihr talentiert,
dåt hu mir äng schin demonstriert.
Dem Publikum ech meng Konst ziejen,
dro sil et sich jo verniejen!
Awwer näi! Norr Geleech kån ech hiren!
Soo, wed dich dåt net uch stiren?
Nemmest känt, esi elegant wä ech,
mät diëm Gewicht schokeln sech!
Cha, ech kå siguer long afriëcht stohn,
uch hiesch äm Kries erämmer gohn.
„Soo, wat gitt et na hä zem Lachen?
Ech soon norr:”Besser machen!”
Wie sil dåt sen, die’t biësser kån,
den gånzen Zirkus na erfrån?
Der Elefant, die äs sihr talentiert.
Hie soot dro dem Biëren sifiert:
„Well ich jo esi musikalesch bän,
drehn ech mich äm Kries eräm.
Den Rhythmus, diën hun ich äm Blaat,
af den Takt gohn, dåt kån ich gaat.
Ech kå luufen; cha, siguer sprängen,
net iest mess ich no Laft rängen.
Mir gefällt de Gymnastik; ech turne gaat,
zem Kopfstand måchen hun ech Maat!
Det Hieft no uewen, de Fess no affen,
dåt brängt de Lekt guer zem Lachen!
Sälwstbewaßt liewt sich der Elefant:
„Meng Dånz äs uch sihr elegant!
Mät menger hiesch graziösen Verbiejung
verdähnen ech mir en Verniejung.
Drode vill åndert hie nooch erwehnt,
wat der Biër befolje keent.
„Loss as nooch vill mih trainieren,
dro sålt ta de Lekt klatschen hiren!“
Datt em norr bä dir huet lokt gelacht,
sil dich glatt net bekridden:
„Sächer äs et norr doräm geschähn,
well lastich ta worst unzesähn!“
Frei nach G. E. Lessing:
„Der Bär und der Elefant“
Det Adventliedchen
Äm Dånnebäsch äs et gånz ställ;
hie schleft än hemmlescher Rah.
De Schniefloken fänkeln sihr häll
und däken de Biem wuerem za.
Wä e Stärn glänzt hä e jed Buum.
Advent äs iwwerål ze spiren.
Der Bäsch hält den Odem un,
äm dess Rah net ze stiren.
Um Hemmel lokter Stärncher glähn,
dä strohlen af all de Biem.
Se lichten häll, und mechte sähn,
ow et uch äm Bäsch gew Driem.
Advent huet Lächt änt Dankel bruecht,
huet dess Nuecht esi erhällt!
E gäldä Glånz huet sich geluecht
iwwer dess schniewëiß Wält.
E klien Dånnche, feng zagedäkt,
huet äm Schlof en hieschen Druum!
Äm hellich Lächt, dåt et gewäkt,
weer et uch e Chrästbuum.
De Biem än ärem Wängterklied,
strohlen häll än deser Nuecht.
Em hirt lies erklängen det Lied,
dåt der Advent huet bruecht.
Äm Dånnebäsch äs et gånz ställ;
hie schleft än hemmlescher Rah.
De Schniefloken fänkeln sihr häll
und däken de Biem wuerem za.
Wä e Stärn glänzt hä e jed Buum.
Advent äs iwwerål ze spiren.
Der Bäsch hält den Odem un,
äm dess Rah net ze stiren.
Um Hemmel lokter Stärncher glähn,
dä strohlen af all de Biem.
Se lichten häll, und mechte sähn,
ow et uch äm Bäsch gew Driem.
Advent huet Lächt änt Dankel bruecht,
huet dess Nuecht esi erhällt!
E gäldä Glånz huet sich geluecht
iwwer dess schniewëiß Wält.
E klien Dånnche, feng zagedäkt,
huet äm Schlof en hieschen Druum!
Äm hellich Lächt, dåt et gewäkt,
weer et uch e Chrästbuum.
De Biem än ärem Wängterklied,
strohlen häll än deser Nuecht.
Em hirt lies erklängen det Lied,
dåt der Advent huet bruecht.
Gedonken un de Chrästzekt
Sä huet es dett hellich Lächt bruecht,
dåt de Dankelhiet erhällt.
Sä huet änt Härz es Fråd geluecht,
et mät nåer Hoffnung erfällt.
Wunn det Chrästkängd za es kitt,
und äm Kiërzelächt mer stohn,
wunn et alle Sorje vun es nitt,
mir em „Dånken hiesch!” soon.
Ech hire wä meng Härz dro schliet,
erleichtert uch wä befråt.
Wä hiesch erklängt det Chrästlied,
wä besangders äs dess Fråd!
Ech wänschen alle Liësern en hiesch Chrästzekt uch en gade Rutsch änt nå Johr 2016
Sä huet es dett hellich Lächt bruecht,
dåt de Dankelhiet erhällt.
Sä huet änt Härz es Fråd geluecht,
et mät nåer Hoffnung erfällt.
Wunn det Chrästkängd za es kitt,
und äm Kiërzelächt mer stohn,
wunn et alle Sorje vun es nitt,
mir em „Dånken hiesch!” soon.
Ech hire wä meng Härz dro schliet,
erleichtert uch wä befråt.
Wä hiesch erklängt det Chrästlied,
wä besangders äs dess Fråd!
Ech wänschen alle Liësern en hiesch Chrästzekt uch en gade Rutsch änt nå Johr 2016
Et äs Wängter
Wunn der Härwest iest Uewschied nitt,
dro der Wängter za es kitt.
De hiesch Farwepruecht äs verbä,
de Biem stoh guer läddich hä.
Der Wängd huet de Blädder verspriet,
und wä en Teppich ousgebriet.
Esi, wä all de Johr, ängde wedder
rampelt der Schnie na nedder.
De Schnieflekelcher kristallrien,
fänkeln hiesch wä Äddelstien.
Sä däken de Biem gånz feng za;
alles schleft ä gader Rah.
De Vijjelcher, do än de Biemen,
all schlofä vir sich driemen.
Är Liedcher na nemmi erklängen
se hun afgehirt ze sängen.
Dräw äs der Hemmel unzesähn,
nichen Wilkcher sekt em zähn.
Lies lett sich der Niëwel eruew
und e däkt alles ficht uew.
De Natur gånz schniewëiß bemohlt,
iwwerål Fridden ousstrohlt.
Se blëiwt feng wuerem zagedäkt,
bäs det Frähjohr se wäkt.
Wunn der Härwest iest Uewschied nitt,
dro der Wängter za es kitt.
De hiesch Farwepruecht äs verbä,
de Biem stoh guer läddich hä.
Der Wängd huet de Blädder verspriet,
und wä en Teppich ousgebriet.
Esi, wä all de Johr, ängde wedder
rampelt der Schnie na nedder.
De Schnieflekelcher kristallrien,
fänkeln hiesch wä Äddelstien.
Sä däken de Biem gånz feng za;
alles schleft ä gader Rah.
De Vijjelcher, do än de Biemen,
all schlofä vir sich driemen.
Är Liedcher na nemmi erklängen
se hun afgehirt ze sängen.
Dräw äs der Hemmel unzesähn,
nichen Wilkcher sekt em zähn.
Lies lett sich der Niëwel eruew
und e däkt alles ficht uew.
De Natur gånz schniewëiß bemohlt,
iwwerål Fridden ousstrohlt.
Se blëiwt feng wuerem zagedäkt,
bäs det Frähjohr se wäkt.
En Anekdot ous Siweberjen
Et wor ä Medwesch. Do hat e Selcher senge Laden, wo gewehnlich des owest der Undrång ängde griß wor, well hie seng gat geriechert Wirscht bällich verkuuft hatt, dänn sonst wed der Medwescher se jo net kiefen.
Esi wor der Laden uch hekt na wedder patzvol. Nober Misch, die mosst nooch sihr long wuerden bäs hie un de Rend kåm. Der Nober Misch wiërt awwer net gärn. Na fällt seng Bläck zafällich af dä längst äm stohän Dänstmed. Hie sekt, wä dess de Zegdung fiëst un äre Basen gepreest hält.
„Jinni, me`Kängd ( wunn der Medwescher äst wäll, dro äs hie ängde frängdlich), Jinni,
me`Kängd, gäf mer de Zegdung, ech wäll se usähn).“
„Ech giën Ich se net.“
„Awwer Jinnichen, net så garschtich!“
„Ech wäll se awwer net giën!“
„Cha, äm wat gist ta se mer iejentlich net?“
Det Jinni zährt sich nooch e bätzken, drode räckt et dennich mät der Åntwert erous:
“ Wunn Sä se ousliësen, wat blëiwt droden nooch mengem Härrn?“
Et wor ä Medwesch. Do hat e Selcher senge Laden, wo gewehnlich des owest der Undrång ängde griß wor, well hie seng gat geriechert Wirscht bällich verkuuft hatt, dänn sonst wed der Medwescher se jo net kiefen.
Esi wor der Laden uch hekt na wedder patzvol. Nober Misch, die mosst nooch sihr long wuerden bäs hie un de Rend kåm. Der Nober Misch wiërt awwer net gärn. Na fällt seng Bläck zafällich af dä längst äm stohän Dänstmed. Hie sekt, wä dess de Zegdung fiëst un äre Basen gepreest hält.
„Jinni, me`Kängd ( wunn der Medwescher äst wäll, dro äs hie ängde frängdlich), Jinni,
me`Kängd, gäf mer de Zegdung, ech wäll se usähn).“
„Ech giën Ich se net.“
„Awwer Jinnichen, net så garschtich!“
„Ech wäll se awwer net giën!“
„Cha, äm wat gist ta se mer iejentlich net?“
Det Jinni zährt sich nooch e bätzken, drode räckt et dennich mät der Åntwert erous:
“ Wunn Sä se ousliësen, wat blëiwt droden nooch mengem Härrn?“
Christine Theil
Adje, gerichert Wurscht!
Dess drå Gevadder: der Pale Marz, der Nitten Onjdres uch der Kloose Mächel woren sihr gat Frängd. Se deden sich alle drå oft af en Gläske Weng bäm Große Samm zesummefängden. Do word na beriëdt, wat allent Nået än der Gemien virkunn äs.
Un desem Fasching wule se sich na äst Oußergewehnlichet gännen und bespreche sich, se silen iest än der Woch en Wurschtowend måchen und zwor sil, well der Wirt norr Gedrink hatt, e jeder der Råh no, vun derhim en feng, lånk, gerichert Wurscht mätbrängen. Desen Fretich bruecht se der Marz, genen der Onjdres und na wor der Mächel un der Rend. Awwer e hatt en Frä, dä bis wor. Well hie grålt, se werd em Zirkus måchen, wunn hie vun är de Wurscht hische wed, schlich hie äm Owendwärden af den Hemmels. Se wor än de Noberscheft gången, dänn de Frääen haden ängde vill zem erziehlen. Na nåhm e de liëzt Wurscht, verstächt se angder sengem Monkel und verschwängdt zem Große Samm. Lies pespert hie nooch fir sech: „Adje Wurscht!“
Bäs em de Gläsker zer Stärkung nåhm, zuch sich schin der Wurschtgerach gorr feng än de Nues, datt diën drå Gevaddern det Mell siewert, und bäs em de Hannewuhel (Bürgermeisterwahl)uch de liëtzt Hochzeden besprochen hatt,, kåm se ändlich af den Däsch und em less sich et gat schmacken. Et word spet, bäs em droden hiemenza geng.
Dem Mächel seng Frä, det Kathi, dåt schnarcht äm deffstem Schlof, wä e hieme kåm. Schniël kruch hie änt Bät und verhalt sich rahich; e deet, wä wonn hie schleff. Gat, dått se en net gehirt hatt! Norr af iest kåm e draf, wat hie måche känt. E sätzt sich dro äm Bät af und refft: „Kathi! Kathi hirscht te näst?“ – „Äm Christi- Jesi Wällen, wat gitt et?“ – „Ech hun äst ramplen gehirt!“ – „Cha, wohär,“ soot det Kathi und dreht sich af gen Sekt. No er Zekt kriesch der Mächel lokt ze Hälf: „Kathi, hir doch, et äs emmest af dem Hemmels! En Äbrecher!“ – „Gånk ich bidden dich!“ Se spätzt de Ihren, alles bliw gånz ställ. – „Ech daa mich un, und gohn nosähn“ soot der Mächel. – „ Te terfst net, wonn en Äbrecher do äs, die brängt dich äm“ – kriesch det Kathi.
Af dåt los mukst der Mächel gor net, zoppert sich angder der Däk zesummen und schleff än. Alles äs mëiskeställ. Det Kathi feng un ze schnarchen. – Allmehlich word et häll. Der Mächel wor als Irschter af und e kruch aft Hemmels, dro stermt hie zer Dirr eränner und refft: „Kathi, na sekst te, datt ich riëcht hun, et wor e Riewer am Hemmels, awwer hie huet as näst gestihlen, norr dä allerliëtzt lånk, dä feng gerichert Wurscht.
„ Adje, na iëße mer hekt de Fussoiën( Bohnen) fastich!“
Adje, gerichert Wurscht!
Dess drå Gevadder: der Pale Marz, der Nitten Onjdres uch der Kloose Mächel woren sihr gat Frängd. Se deden sich alle drå oft af en Gläske Weng bäm Große Samm zesummefängden. Do word na beriëdt, wat allent Nået än der Gemien virkunn äs.
Un desem Fasching wule se sich na äst Oußergewehnlichet gännen und bespreche sich, se silen iest än der Woch en Wurschtowend måchen und zwor sil, well der Wirt norr Gedrink hatt, e jeder der Råh no, vun derhim en feng, lånk, gerichert Wurscht mätbrängen. Desen Fretich bruecht se der Marz, genen der Onjdres und na wor der Mächel un der Rend. Awwer e hatt en Frä, dä bis wor. Well hie grålt, se werd em Zirkus måchen, wunn hie vun är de Wurscht hische wed, schlich hie äm Owendwärden af den Hemmels. Se wor än de Noberscheft gången, dänn de Frääen haden ängde vill zem erziehlen. Na nåhm e de liëzt Wurscht, verstächt se angder sengem Monkel und verschwängdt zem Große Samm. Lies pespert hie nooch fir sech: „Adje Wurscht!“
Bäs em de Gläsker zer Stärkung nåhm, zuch sich schin der Wurschtgerach gorr feng än de Nues, datt diën drå Gevaddern det Mell siewert, und bäs em de Hannewuhel (Bürgermeisterwahl)uch de liëtzt Hochzeden besprochen hatt,, kåm se ändlich af den Däsch und em less sich et gat schmacken. Et word spet, bäs em droden hiemenza geng.
Dem Mächel seng Frä, det Kathi, dåt schnarcht äm deffstem Schlof, wä e hieme kåm. Schniël kruch hie änt Bät und verhalt sich rahich; e deet, wä wonn hie schleff. Gat, dått se en net gehirt hatt! Norr af iest kåm e draf, wat hie måche känt. E sätzt sich dro äm Bät af und refft: „Kathi! Kathi hirscht te näst?“ – „Äm Christi- Jesi Wällen, wat gitt et?“ – „Ech hun äst ramplen gehirt!“ – „Cha, wohär,“ soot det Kathi und dreht sich af gen Sekt. No er Zekt kriesch der Mächel lokt ze Hälf: „Kathi, hir doch, et äs emmest af dem Hemmels! En Äbrecher!“ – „Gånk ich bidden dich!“ Se spätzt de Ihren, alles bliw gånz ställ. – „Ech daa mich un, und gohn nosähn“ soot der Mächel. – „ Te terfst net, wonn en Äbrecher do äs, die brängt dich äm“ – kriesch det Kathi.
Af dåt los mukst der Mächel gor net, zoppert sich angder der Däk zesummen und schleff än. Alles äs mëiskeställ. Det Kathi feng un ze schnarchen. – Allmehlich word et häll. Der Mächel wor als Irschter af und e kruch aft Hemmels, dro stermt hie zer Dirr eränner und refft: „Kathi, na sekst te, datt ich riëcht hun, et wor e Riewer am Hemmels, awwer hie huet as näst gestihlen, norr dä allerliëtzt lånk, dä feng gerichert Wurscht.
„ Adje, na iëße mer hekt de Fussoiën( Bohnen) fastich!“
Christine Theil erzählt im Jahrbuch 1963
OUS DER KÄNGDERSTUWW
Äm Hous wid geschnegdert. Hieftsächlich wid aus Ååldem Nået gemåcht. „ Na, säht er, Ir Kängd, na äs ous desem åålde Keddel doch noch e gat Kliedche worden“, soot de Motter. „ Dië Keddel hun ech nooch gedron, wä ech e Medche wor“.
Draf soot det Klennst nodinklich: „ Wä ta e Medche worscht, hadden mir nichen Motter!“
Det klien Gretchen froocht: „ Mama, wonnie huest ta Hochzet?“ De Motter äs iwwerrascht und sprächt: „ Na, hir me‘ Kängd, mir schengt, ta wießt net, wat Hochzet hießt!“
„Näi- „ Wießt ta net, datt ech schi sänkt sihr longem Hochzet gehuet hun?“
„Näi, ich hun dich net gesähn, villecht wor ich glatt af der Gas spillen!“
„ Motter, kiefst ta es hekt, wo mer no Sålzbrich zähn, uch Gefriränet?“
„Näi, me Kängd, et äs genach datt mer fīr de Bahn uch fīr det Bued esevel Giëld ousgiën !
„ Awwer Motterli, ich häw esi gärn iest gekiert, wä gefiëfert Gefriränet schmackt!“
„ Wä kist te af dåt?“
„Ech hun dich gehirt, wä ta dem Vueter gesoot huest: „Ä Sålzbrich wor det Gefrirän awwer stark gefiëfert!“
Esi, Ir Läwen, na äs Schlass fīr hekt. Awwer Er terft doch nooch äst roden:
Wie huet dett Gedicht: „Die Frösche“ geschriwwen?
De Kradder
E griß Sie wor zagefrieren;
De Kraddercher, än der Defft verlieren,
Turften na nemmi quaken uch nemmi sprängen,
Äm Halwdruum vertriestete sä sich, abedängt,
Wonn sich do iwen dennich en Platz fir se fängt
Dro weden sä wä de Nuechtigel sängen.
Et kåm en worem Wängd, det Ëis wor afentient,
Dro ruderten sä und kåmen un Land wä versihnt,
Und saßen alle um Awer esi färr em sekt
Uch quakten wä än åålder Zekt.
OUS DER KÄNGDERSTUWW
Äm Hous wid geschnegdert. Hieftsächlich wid aus Ååldem Nået gemåcht. „ Na, säht er, Ir Kängd, na äs ous desem åålde Keddel doch noch e gat Kliedche worden“, soot de Motter. „ Dië Keddel hun ech nooch gedron, wä ech e Medche wor“.
Draf soot det Klennst nodinklich: „ Wä ta e Medche worscht, hadden mir nichen Motter!“
Det klien Gretchen froocht: „ Mama, wonnie huest ta Hochzet?“ De Motter äs iwwerrascht und sprächt: „ Na, hir me‘ Kängd, mir schengt, ta wießt net, wat Hochzet hießt!“
„Näi- „ Wießt ta net, datt ech schi sänkt sihr longem Hochzet gehuet hun?“
„Näi, ich hun dich net gesähn, villecht wor ich glatt af der Gas spillen!“
„ Motter, kiefst ta es hekt, wo mer no Sålzbrich zähn, uch Gefriränet?“
„Näi, me Kängd, et äs genach datt mer fīr de Bahn uch fīr det Bued esevel Giëld ousgiën !
„ Awwer Motterli, ich häw esi gärn iest gekiert, wä gefiëfert Gefriränet schmackt!“
„ Wä kist te af dåt?“
„Ech hun dich gehirt, wä ta dem Vueter gesoot huest: „Ä Sålzbrich wor det Gefrirän awwer stark gefiëfert!“
Esi, Ir Läwen, na äs Schlass fīr hekt. Awwer Er terft doch nooch äst roden:
Wie huet dett Gedicht: „Die Frösche“ geschriwwen?
De Kradder
E griß Sie wor zagefrieren;
De Kraddercher, än der Defft verlieren,
Turften na nemmi quaken uch nemmi sprängen,
Äm Halwdruum vertriestete sä sich, abedängt,
Wonn sich do iwen dennich en Platz fir se fängt
Dro weden sä wä de Nuechtigel sängen.
Et kåm en worem Wängd, det Ëis wor afentient,
Dro ruderten sä und kåmen un Land wä versihnt,
Und saßen alle um Awer esi färr em sekt
Uch quakten wä än åålder Zekt.
Ous:
M.Gündisch, Erlebnisse, Kurzgeschichten und Anekdoten
Heltau-Heimatbuch: „Die Kostprobe“
De Kostprob
En Anekdot ous der Held
Wie wor der Dane- Misch?
Hie wor en legendär Schalk- Figur ous dem virichte Johrhangdert. Daniel Paulini, dåt wor seng richtich
Nummen. Und e wor vu Berof Fliescher.
Bäs hekt huet em awwer seng Narretåen net vergiëssen. Se erännern doch sihr un den Ellespäjjel, (Eulenspiegel)die alle Liëser uch ständich zem Lachen brängt mät all dië lastich Sachen, dä hie gemåcht huet.
Mih Johrzähnt hu se iwwerdouert und wärden uch hekt noch gärn geliësen.
Hirt norr, wat iemol wor geschähn:
Et wor un em hiesche Sommerdåch. Der Dane-Misch stand vir sengem Housdier und såhch af de Gass. Hie stand na do mät gräner Schurz virgebangden, wä enner, die sich senger bewasst äs emmester ze sen; hie wor na stuulzer Besätzer vun em Hous. Et geng äm gat, dänn hie hatt allent wat e rech Gebouer sälwstverständlich huet: e Rueßewueģen, Resser, Käh, en fätt Schweng uch vill Geflijjel äm Hof. Stuulz wor e draf, denn allent wor seng. Iwwer näst wor hie awwer mih stuulz, wä iwwer de Weng, diën hie sich sälwest vun sengem iejänem Wanjert jed Johr ände wedder måcht.
Na kåm glatt enzter seng åålt Kumpan, der Schoster Mischinger verbä. Hie kangd än der Hierarchie ärer Gemien dem Dan net det Wasser riechen. Mät diëm kangd em jo norr detsch riëden.
„Wällt ta menge nåe Weng kieren, Mischinger? Ech hun en glatt uewgeziejen.“ Der Schoster, die soot net „näi“und se gengen än de Käller. Der Weng wor gat. Nom drätten Gläske soot der Mischinger:
„ Mess em sich än dengem Käller de Fess än de Boch stohn?“
„Näi, hoch dich doch dor nedder!“ intfert der Dane- Misch und hie ziecht af en Briët, dåt quer iwwer em volen Triëwerbottich laģ.
Dess Sätzgeliejenhiet wor na awwer e kegd ze hih, esi datt der Mischinger sich mät sengem gånze Gewicht mät aller Kraft no affe stämme mosst.
Na hatt der schlaa Dane- Misch awwer det Briët mat er Siëch ugesiëcht. Et gåw e lokte Knacks und der Mischinger laģ bäs zem Hals än der dräwen Triëwerflesseget.
Der Dane- Misch awwer mosst sich na de Boch vir Lachen hålden. Dem Schoster kåm et awwer gor net zem Lachen. Hie måcht sich plitsch nass uch verärjert af den Hiemwiëch.
„Net wohr, meng Hëirijer äs e gat Tropen?“kriesch em der Dane-Misch noch no.
M.Gündisch, Erlebnisse, Kurzgeschichten und Anekdoten
Heltau-Heimatbuch: „Die Kostprobe“
De Kostprob
En Anekdot ous der Held
Wie wor der Dane- Misch?
Hie wor en legendär Schalk- Figur ous dem virichte Johrhangdert. Daniel Paulini, dåt wor seng richtich
Nummen. Und e wor vu Berof Fliescher.
Bäs hekt huet em awwer seng Narretåen net vergiëssen. Se erännern doch sihr un den Ellespäjjel, (Eulenspiegel)die alle Liëser uch ständich zem Lachen brängt mät all dië lastich Sachen, dä hie gemåcht huet.
Mih Johrzähnt hu se iwwerdouert und wärden uch hekt noch gärn geliësen.
Hirt norr, wat iemol wor geschähn:
Et wor un em hiesche Sommerdåch. Der Dane-Misch stand vir sengem Housdier und såhch af de Gass. Hie stand na do mät gräner Schurz virgebangden, wä enner, die sich senger bewasst äs emmester ze sen; hie wor na stuulzer Besätzer vun em Hous. Et geng äm gat, dänn hie hatt allent wat e rech Gebouer sälwstverständlich huet: e Rueßewueģen, Resser, Käh, en fätt Schweng uch vill Geflijjel äm Hof. Stuulz wor e draf, denn allent wor seng. Iwwer näst wor hie awwer mih stuulz, wä iwwer de Weng, diën hie sich sälwest vun sengem iejänem Wanjert jed Johr ände wedder måcht.
Na kåm glatt enzter seng åålt Kumpan, der Schoster Mischinger verbä. Hie kangd än der Hierarchie ärer Gemien dem Dan net det Wasser riechen. Mät diëm kangd em jo norr detsch riëden.
„Wällt ta menge nåe Weng kieren, Mischinger? Ech hun en glatt uewgeziejen.“ Der Schoster, die soot net „näi“und se gengen än de Käller. Der Weng wor gat. Nom drätten Gläske soot der Mischinger:
„ Mess em sich än dengem Käller de Fess än de Boch stohn?“
„Näi, hoch dich doch dor nedder!“ intfert der Dane- Misch und hie ziecht af en Briët, dåt quer iwwer em volen Triëwerbottich laģ.
Dess Sätzgeliejenhiet wor na awwer e kegd ze hih, esi datt der Mischinger sich mät sengem gånze Gewicht mät aller Kraft no affe stämme mosst.
Na hatt der schlaa Dane- Misch awwer det Briët mat er Siëch ugesiëcht. Et gåw e lokte Knacks und der Mischinger laģ bäs zem Hals än der dräwen Triëwerflesseget.
Der Dane- Misch awwer mosst sich na de Boch vir Lachen hålden. Dem Schoster kåm et awwer gor net zem Lachen. Hie måcht sich plitsch nass uch verärjert af den Hiemwiëch.
„Net wohr, meng Hëirijer äs e gat Tropen?“kriesch em der Dane-Misch noch no.
Wilhelm Meitert
Entwäcklung
Der Vouter siut äm Johr …
… 1700:
Ta froinderst
des rechen Hans seng Diuchter!
… 1800:
Ta froinderst
e Medschen
ais åser Gemuin!
… 1900:
Nem der uin
ais åsem Vëulk!
… 2000:
Nem der wenichstens
en Blechan!
… 2020:
Froinder dich
wenichstens mät er Fra!
Wilhelm Meitert
Wedersahn
Tousendsieshaindertnenendochzich -
En Türk sprächt ken menen
Iwer-Iwer-Iwer-Iwergrißvoter:
Wot e, ta mochst mich sturkeln
iwer deng Burjen?
Loß, ta kist mer schin,
afwedersahn, e Saks.
Tousendnenhaindertdroendochzig -
En Türk
uch en Saks
begreße sich:
Guten Morgen.
Wedersahn
Tousendsieshaindertnenendochzich -
En Türk sprächt ken menen
Iwer-Iwer-Iwer-Iwergrißvoter:
Wot e, ta mochst mich sturkeln
iwer deng Burjen?
Loß, ta kist mer schin,
afwedersahn, e Saks.
Tousendnenhaindertdroendochzig -
En Türk
uch en Saks
begreße sich:
Guten Morgen.
VIKTOR KÄSTNER
Vum bisen Hanz.
Wor der Hanz en angem Gang,
E gebläcktich Frazen,
Mäd er biser,späzer Zang,
Growe Biereprazen.
Se Gesicht wor ganz Zerkrazt
Riwen hä, dirt Bellen,
Afgeschrangen und Zerpazt
Vum ze villen Hellen.
Än de Schil geng e net gärn,
Dischkolare läwer,
Doch zem Spillen uch zem Zärren
Hatt e grißen Äwer.
Wor derhim komm zem erdron,
Wohrhaft e Bisackes,
Doch ,wänn e de Läz sul son,
Ängden i Getrackes.
Doch der Hanz dier lef ewech,
Geng vill läwer bueden
Zuch sich ous bäm Millestech
Af de fräsche Mueden.
Sprong än´t Wasser,plotsch uch plotsch
Tankt sich necklich uewen,
Schwam eräm wä e Klowotsch
Angderm Millengruewem.
Stull de Fugrescher Tabak
Dem Papa vum Rihmchen,
Dimpt und pippt zem Schabernack
Un dem Häffelsimchen.
Dänn der Hanz lieft firt uch firt
Pustijer und wester,
Do hälft niche fränktlich Wird
Nichen Kirch noch Prester.
D´Älder hadden nichenfalls
Änär Fraden un em;
Nahm zeliezt de Wäld un Hals,
Näst mi wiß em vun em.
(Ausgewählte Stropfen)
Vum bisen Hanz.
Wor der Hanz en angem Gang,
E gebläcktich Frazen,
Mäd er biser,späzer Zang,
Growe Biereprazen.
Se Gesicht wor ganz Zerkrazt
Riwen hä, dirt Bellen,
Afgeschrangen und Zerpazt
Vum ze villen Hellen.
Än de Schil geng e net gärn,
Dischkolare läwer,
Doch zem Spillen uch zem Zärren
Hatt e grißen Äwer.
Wor derhim komm zem erdron,
Wohrhaft e Bisackes,
Doch ,wänn e de Läz sul son,
Ängden i Getrackes.
Doch der Hanz dier lef ewech,
Geng vill läwer bueden
Zuch sich ous bäm Millestech
Af de fräsche Mueden.
Sprong än´t Wasser,plotsch uch plotsch
Tankt sich necklich uewen,
Schwam eräm wä e Klowotsch
Angderm Millengruewem.
Stull de Fugrescher Tabak
Dem Papa vum Rihmchen,
Dimpt und pippt zem Schabernack
Un dem Häffelsimchen.
Dänn der Hanz lieft firt uch firt
Pustijer und wester,
Do hälft niche fränktlich Wird
Nichen Kirch noch Prester.
D´Älder hadden nichenfalls
Änär Fraden un em;
Nahm zeliezt de Wäld un Hals,
Näst mi wiß em vun em.
(Ausgewählte Stropfen)
Um Beiträge zu verfassen, müssen Sie sich kostenlos registrieren bzw. einloggen.
