Allerloa af saksesch uch detsch

Um Beiträge zu verfassen, müssen Sie sich kostenlos registrieren bzw. einloggen.

Martha
schrieb am 17.01.2014, 19:34 Uhr
Det Gläck låt af der Stroß

Et wor un em hieße Sommerdåch,
net en ienzich Wuulk em såch.
Af der Stroß vun er grißer Gemien
woren Vueter uch San ellien.

Der Vueter, virn mät griße Schrätten
geng gruedous än der Mätten.
Well de Stroß läddich wor unzesähn
duecht e: hä kån näst geschähn!

Nichen Roßewueģe wor ze hiren,
net e Mänsch zem dischkurieren.
En Hofhangd, diër un der Käte rëißt;
diëm se`Gebill sich uch verlëißt.

Seng Dani, e klie Gangelchen wor,
dett Kängd hatt erfällt vär Johr.
Angem griß äs se Bewiëjungsdrang,
hie pustich norr erämmer sprang.

Noh um Stroßerånd entlång hie leff,
wälll sähn, ow der Gruewen deff.
Um Beechelchen, u sengem Nass
hun de Gåsen vill fichten Spass.

Hie mess af der Stroß wekter zähn,
den Vueter jo äng vir sich sähn.
De Feß, dä deden em na schi wih,
de Hätzt wor griß, e kangt net mih.

Mäd uch mäder word seng Schrätt
hie wul um läwsten glech zeräck.
Na sekt hie en Hufeisen af der Stroß
dåt verlieren hatt en Roß.

„Vueter, kamm! ech hun äst fangden,
verroost äm Stuuw låt et do angden:
Esi en åålt Hufeisen em net broche kån.
Mer lossen et do wekter lån!“

„ Ta huest net riëcht, hiëw et doch af !
Als Gläcksbrenger schwiërt jeder draf!
„Bäck dich!“ hiert em den Vueter soon,
awwer Danni wäll än net verstohn.

„Fängst ta ien Hufeisen, hiëw et af,
und drå Mol spockse sålt te draf.
Wänsch dir äst, schmeiß et no zeräck
dro brengt et sächer dir vill Gläck.

Der Vueter bäckt sich, nitt et u sich,
und e soot:“ „Ta dinkst nooch un mich!“
Iest wid et dir dennich daan sihr lid;
well dich ze bäcken te net bäst beriet.“

Bä er Schmied kåme se na verbä:
Der Vueter ruff: „Äs emmest hä?“
E Mån mät Schurz uch deffer Stämm,
bitt en:“ Kutt norr za mer eränn!“

Hie dem Vueter det åålt Stäck uefnitt
uch em iche Kretzer dervir gitt.
Bäs af`n Muert wor`t nooch ze gohn,
der Dani feng un äng lokter ze kloon.

Hanger uch Durscht hadden än gequielt,
hie en jed Schrättchen na schin zillt.
Wä se af`m Muert ändlich na standen
vun allem det Hescht hä fanden.

Well Dani no Kirschen stark gomert,
nemmi afhiert, norr nooch jomert,
kieft der Vueter en Tuppes dervun,
datt der Gang uch genach siel hun.

Af dem Hiemwiëch der Dani brav geng,
äng hängder dem Vueter feng.
Ständich mosst hie sich awwer bäcken,
no derr Kirsch, dä uewe fahl, säcken.

Der Vueter lett ie Kirsch no der åndern,
af de Stroß abemärkt wåndern.
Jedesmol der Klien sich äng norr bäckt,
jed saftich Kirsch hastich schläckt.

Derhiem kloot e det Krez deet em wih:
„Grued stohn kån ech nemmel mih!
„Me Gang, wunn ta af mech net hierst,
de Strof te dro nohiër spierst.


Norr iemol sult ta dich jo bäcken!
Net hangdert Mol! Deng uerem Räcken!

Martha
schrieb am 08.02.2014, 19:02 Uhr
Vum Mån äm Mon



Huet Ir den Mon iest gena ugesähn?
Draf äs en Kontur klor ze sähn.
Et äs e Mån mät Huulz af`m Räck,
die zer Iërd nemmi kån zeräck.

Ämwat der Mån do na iewich stiht?
Cha, dåt e jeder irscht verstiht
wunn e dess Geschicht nitt zer Hånd
und list, wä et iest wor äm Lånd.

Wat vir Urzegden allent äs passiert,
dervun em uch hekt nooch hirt.
Än de Bäsch mosst iemol e Mån gohn,
e wul fir sech Huulz hiemen droon.

Et wor un em Sangtich Virmättåch,
hie gor nemmesten hä såch.
Hie geng erämmer, sackt drech Eest,
zurrt se zem Gebängdsel feest.

E stächt dro mätten än de Mätten
enne grueden Staffelstäken.
Mät Kraft hoppt e det Huulz af`n Räck,
hieme marschiert e dro zeräck.

Schin af dem Hiemwiëch dinkt e drun:
„Wä feng wuerem wärden ich`t hun,
wunn äm Iwen det Fëiër bräht!
Dåt äs dich gat uch fir`t Gemät.“

Norr af iest sekt hie enne Mån kunn,
die hatt seng Sangtichklieder un.
Villecht wul hie än de Kirch hekt gohn,
well ze hiesch wor e ugedon.

Dä zwien sähn sich un; blëiwe stohn.
Hirt norr diën stattliche Mån soon:
„Um hellich Sangtich schläpst ta Huulz?
Huest ta denn gor nichen Stuulz?

Um Sangtich sil em gor näst daan;
uch der Herrgott wäll norr rahn.
Hie huet Dåch uch Nuecht geschafft,
datt de Wält zem Liëwen erwacht.

Des Morjest, wunn de Sann afgiht
alles Vuulk monter afstiht.
Wä sen alle Mänschen dennich frih
datt et häll uch net dankel mih!

Jeder arbet siës Däch mät vill Mäh.
Wunn iest der Sangtich kitt erbä,
sil em de Arbet gånz vergeßen,
uch den Sangtich vol genessen!

Na loss dir awwer dåt vu mir soon:
wällt ta als gat Chräst hä stohn,
säch den Sangtich fir hellich un,
dro deng Siel Fridde wid hun!“

“Soot mer, wat äs na uch schin derbä,
wunn ich um Sangtich säcken hä
drech Huulz zem hiemen dron?
Kennt Ir mich gor net verstohn?”

Der uerem Mån dåt net wässe kangt,
datt hie vir asem Herrgott stand.
Hie soot uch noch:“ All deng Geriëdt:
än der Woch de Arbet, Sangtich det Gebiëd …

Draf kån ich niche Räcksicht niëhn,
meng Iwen mess Wärm mir giën.
Ohnen Huulz giht mir det Fëiër ous,
ämdåt mess ich uch hekt erous!

„Wat giht dåt dich iwwerhieft un?
Meng Brähhuulz mess ech hun!“
Draf soot as Hergott:“Et diet mer lied,
na wieß ich norr ze gat Beschied.

Well Sangtich dir gor näst bedegt,
ta en net ihrst wä all de Lekt,
ämdåt sålt ta äm Mon iewich stohn,
uch deng Huulz af`m Räcken dron!“







Martha
schrieb am 23.02.2014, 11:21 Uhr
De Gås


Iest stieht en Gås do gånz ellien,
all glänzän wä en Äddelstien.
Är Fädderklied fänkelt wä Ëis,
bäs sihr färr erstrohlt är Wëiß.

Bä em Sie sich vill Gås summeln,
äm Wasser sich dro tummeln.
Dess Gås, ä Gedånken verdefft,
hirt wä är Frängdän se refft.

Glatt hatt sä sich än`t Gräs geluecht,
und hatt driw nogeduecht:
ämwat hält de Natur dett Klied
norr fir sä ellien beriet?

Är Fäddern, nooch wëißer wä Schnie
strohlen, datt det Uuch dit wih!
Well se wangderhiesch wor ugedon,
wäll se wä e Schwan hä stohn.

Ärer Frängdän ärnst sä dro soot:
„Well Ir net detsälw Klied drot,
passen ech gor nemmi za ech.
Vun hä mess ich na eweech!“

„Så vernaftich, net gånk dervun,
dech Gås, mir ängde gärn hun!
Net beldt der än, ta weerst e Schwan,
en Gås dåt näckest se kån!”

De Gås hirt desen Rot norr un,
zecht awwer dennich dervun.
Dänn se äs wärlech iwwerzecht;
wä e Schwan se liëwe mecht.

Är Härz äs vol Driem uch vol Gläck,
na lett se alle Gås zeräck.
Wä e Schäffken äs sä unzesähn,
esi wid uch sä na zähn.

Der glänzä Sie wor späjjelglatt,
det Blo vum Hemmel e hat.
De Sann lacht aser Gås hiesch za,
dä dinkt: e Schwan bäst te na!

Wä esi enner wäll sä sich ziejen,
den Hals mess se fiëst biejen.
Se diëhnt, se räkt en än de Hih,
bäs dro allent är dit wih.

Dåt såģen alle Kradder na,
uch de Fäsch kuckten är za.
Dess Gås måcht jo komesch Sachen!
Alle mossten lokt lachen.

Ämsonst wor all är griß Bemähn;
se kangt doch näckest oussähn
wä e Schwan vun äddler Statur.
Esi wäll et de Natur.

Norr en Gås wor sä dich bliwwen.
Esi äs`t virgeschriwwen.
Motter Natur huet äre Wällen,
derkee kå sich nicher ställen.



Blëiw esi wä ta bäst,
sonst måchst ta dich norr leecherlich!



Frå no:

Lessing

„Die Gans“





Martha
schrieb am 16.03.2014, 10:09 Uhr
Der Appelbuum uch de Dånn

De Blähtepruecht vum Appelbuum
äs wärlech en hiesch Druum!
All seng Eest, dä hie vu sich sträkt,
se vu Blähten zagedäkt.

Knall rit Kniepcher patzen glech af,
fällt der Sannestrohl iest draf.
De Bååcher kunn erbä gefliejen,
vum sessen Duft ugeziejen.

De Vijjelcher tschirpse fir Gläck,
well se wedder sen zeräck.
Wä wuerm äs`t na uch wä feng,
mät esi vill Sannescheng!

Vu senger hiesche Bläht bewasst,
verspiert der Appelbuum Last
enner Dånn, dä na längst äm wor,
detten ze soon und zwor klor:

„Säch dich norr jeden Dåch iest un!
Wat äs un dengen Noolden drun?
Se se spätz uch si dankel grän.
Det Uuch wäll vill Farwen sähn!

Schniewëiß erstrohlt me`Blätheklied,
den Mänschen vill Fråd et beriet.
Et äs det Hescht vun deser Wält,
e jedem et sihr gat gefällt!

Der Appelbuum sich patzich liewt,
well hie na totsächlich gliewt
der Hescht ze sen vun all dië Biem,`
dä äm Guerte sen derhiem.

De Dånn äs vu schiener Statur,
dänn si wul et de Natur.
Är Eest sich no afen räken,
grän Noolden se bedäken.

Stuulz uch gläcklich stiht se na do,
well dem Hemmel esi noh.
Der Appelbuum dåt net verstiht,
well hie neddrich äs uch briet.

„Norr dett ie Klied huest ta zem dron,
messt äng äm sälwen hä stohn?
Seng vill grän Noolden em gat sekt,
und dåt all de Johr bäs hekt.

„Wuert norr, der Wängter wid kunn!
Dro wirst ta niche Klied mih hun!
Ohne Blädder messt ta drode stohn,
uch vill griß Kälden erdron!

Ech awwer wärde sen,
wat ich enzt bän!“

En Dånn, dä stuulz äs af är grän Nooldeklied!

Frå
no
Arthur Schopenhauer
Martha
schrieb am 30.03.2014, 18:30 Uhr
Der Wuulf uch de Hirten


Mih Hirten hadde sich virgenunn,
se silen iest zesummekunn.
Em wul sich uch äst Gadet dan,
um Festiëßen sich erfrån.

Dro word schniël ie Schoof uewgedon,
Huulz fir`t Fëiër erbä gedron.
Bäs de Kiehlen richtich glähten,
äm`t Fliesch sich är bemähten.

Wä det Fliesch dro geschnidde wor,
gåw em Zwibel uch Knoblenk dor.
Na kåm Fiëfer uch Sålz änne gedon,
al kochä mosst et noch stohn.

De Palokes, dä mess uch sen,
well allen schmackt se feng.
Em ställt det Däppen af de Glat,
räddert det Miëhl long uch gat.

Dro ierscht giht et gemätlich za.
Äm Kiëssel bruzzelt allent na.
Schi wunn de Duftwuulke stejen af,
fråt em sich af`t Iëßen draf.

De Männer äm`t Fëiër såßen,
und är Arbet mol vergåßen.
Na wid en Zigarett gepippt,
dro der Pali gånz gekippt.

Et word vill gelacht uch erzåhlt.
Äm Mättelpunkt wore jo båld
de Hangd, dä trå sen zer Ställ,
wunn der Wuulf äst rëiße wäll.

Wä wunn der Wuulf den Duft uch spiert.
Ous dem Bäsch kåm e sifiert.
Der Flieschgerach huet än gedriwwen
bä den Hirten äs e stoh bliwwen.

Hangrich sackt e äst zem friëßen.
Well hä e gånz Schoof wid giëßen,
soot e negdesch uch afgerecht:
“Detten hä, äs gor net riëcht !

„Soot, wat fir`n Lärm wed et hä giën,
sil norr ie Lämmchen ich mer niëhn?
Mät Knäppel wed er no mer schloon.
Mech Wuulf, kennt ir net verstohn!

Ir Männer iësst än aller Rah
ie gånz Schoof af iester na.
Ir kennt iëssen wä vill ir jo wällt,
norr meng Hanger blëiwt ageställt!

„Hålt der deng Mell, ta Riewer ta,
datt te verschwängst säch za!
Ta gännst es net wat as gehirt.
Wat äs et, wat dich si stiert?

Fremd Iejentum messt ta stihlen,
vu Fremden der äst hielen!
Wat dir net gehirt, ta gärn frässt.
Gefräßijer Riewer, die ta bäst!“

Net wäll dåt hun, wat dir net gehirt.


Frå no
Aesop:
“Der Wolf und die Hirten”
Martha
schrieb am 18.04.2014, 09:50 Uhr
Det Iesterhäsken

Verstoochen äm gräne Gräsken
sätzt det Iesterhäsken.
Do, äm feng wiechen Iesternäst
glänzt hiesch farwich äst.

De Sann hatt et uch glech entdäkt,
und alle schniël gewäkt.
De Blemmcher är Hieftcher hiëwen,
guer der Sann za striëwen.

De Wuulken sich gorr schniël verzähn,
bloen Hemmel sål em sähn!
Well det Iesterhäsken na kitt,
vill Sannescheng et gitt.

Uch de Biem är griß Fråd ziejen,
allen Eest se frådich niejen.
Der Blädder Rouschen em hä hirt;
än der Laft et lies vibriert.

Hirt, wä de Gloken erklängen,
wä de Vijjelcher sängen!
Cha, iwwerål af deser Wält
Istern de Härzen erfällt.

Um miesten de Kängd sich från,
wunn do äm Näst Åcher lån.
Åcher : rit uch blo, giël uch grän,
se sihr hiesch unzesähn.

Det Iesterhäsken huet se bruecht
uch änt Näst änne geluecht.
Well de Kängd ät sihr gärn hun,
wid et wedder bä se kunn.

HIESCH IESTERN!
Martha
schrieb am 17.05.2014, 20:28 Uhr

De Hiëhn uch de Åcher


En uerem Frää hatt norr ien Hiëhn.
Mät är liëwt sä gånz ellien.
De Hiëhn er däjlich ien Åche liëjt
well sä se ängde gat fliëjt.

Dess Hiëhn äs är aller biëst Stäck,
se brängt än`t Hous det Gläck.
Är Hiëhn kangt sigor verstohn,
wat de Frää är hatt ze soon.

Sä refft: Ko-ko, ko-ko kamm erun,
dänn zem picken ech äst hun.
Schmëißt se en Hånd vol Ketcher dor,
pickt de Hiëhn bäs nästmi wor.

Ängde, wunn de Frää bä se kitt,
dro de Hiëhn stark Uluuf nitt.
Wunn se mät Gegaker za er lieft,
wieß de Frää schi wat dåt hießt.

Ko-ko daa! und: ko- ko-ko daa!
hießt: äm Näst äs`t Åche naa!
Wunn det Åche låt do äm Strih
äs se jed Mol mih wä frih.

Un em hieschen Dååch se dinkt:
Me`Hiëhn mich vill beschinkt.
Däjlich äm Näst ien Åche låt,
wat mich frällich ängde fråt.

„Wunn ich doppel Portion sil giën?
Känt ich mer zwee Åcher niëhn!
Esi hatt de Frää iwwerluecht
uch mih Ketcher är bruecht.

Bied Hängd vol worden ousgestråt,
wat de Hiëhn na nooch mih fråt.
De Hiëhn, dä är jo dånkbor wor,
pickt allent eweech; gånz klor.

De Frää, äm virous schin triumfiert,
af zwee Åcher sä na spekuliert.
Awwer är Rechnung giht net af,
denn de Hiëhn dit vill Fätt draf.

Vir Fättem kangt se komm nooch gohn,
än Arme mosst sä se dron.
Se kangt sich schär net bewiëjen,
net ien Åche mih liëjen.

De Frää driwer sihr trourich wor,
awwer är äs worde klor:
Wunn em versäkt ze spekulieren,
giht munch ie Wansch verlieren!


Frå

no Aesop:

“Huhn und Eier”



Martha
schrieb am 15.06.2014, 18:55 Uhr
Der Iësel uch de Gieß

Äm Stall en Iësel iensem stiht,
hie glech iwwer`t Hå sich dit.
Mät Genass vill dervun e frässt,
uch allent äm sich vergässt.

Det Hå, dåt se`Härr äm dor gitt,
frässt e dro mät Appetit.
Na kåm en Gieß erbä geluufen,
uch såhch äst äm Håhuufen.

Et wor e Kampesthieft hiesch grän,
dåt är Uuģen hu gesähn.
Dåt wer der Gieß sihr gat bekunn,
äm dåt feng sä uch glech un:

„Me`Frängd, wat bäst ta dich si hiesch!
Zuert, schien uch net ze griß!
Ta ängden norr gro Klieder driest,
well ta dåt esi verstiehst…

Mät grißen Uuģen sekst ta de Wält.
Deng Iëselsbläck mir gefällt.
Bestämmt kåst ta uch sihr gat hiren
mät diër lånker Iëselsihren!

Ech wieß, te bäst sihr talentiert.
Ta huest uch schi balansiert
iwwer schmol Stejelcher um Sie,
do äm Geberch, ä grißer Hih.

Wunn em deng: „ I-A“dektlich hirt,
bäs färr allent arch vibriert.
Hiesch, datt ta si villsektich bäst!
Soo mir na dennich nooch äst:

„Kåst ta iwwerhieft uch sprängen?
Deng Spräng der hih gelängen?“
„Mienst ta ech keent et wärlich net?
Ech sprängen hih uch sihr wekt!

Ich ziejen et derr af der Ställ,
awwer norr well ich`t glatt wäll!“
Und hie sprung na hih än de Laft,
nåhm zesumme se`gånz Kraft.

Mät den Fessen e äm sich schliet,
esi, datt et wih äm dit.
Wä en Turner griß hie sich gitt,
datt sä Notiz vun em nitt.

Well hie gliewt, de Gieß sekt äm za,
sprängt e ängde mih, ohne Rah.
Derwell sä det Kampesthieft frässt,
uch se`komesch Spräng vergässt.


Så virsichtich, denn de iejä Gatgliewichget wid gärn vun åndern ousgenatzt.

Frå no der Fabel vun Aesop

„Der Esel und die Ziege“
Urbijer Suax
schrieb am 15.06.2014, 22:22 Uhr

Det sachsesch Rieden nett vergeßen

Net vergeßt det sachsesch Rieden
Det sachsesch Dinken
Uch det sachsesch Bieden
Det hu geliert mer vun dien Oalden
mir sellen et fliejen uch erholden
Et as e Wiert wat mir hu bekun
mir sellen e Liewe long holden drun
Iwerol wor mir bäsumme sen
Bä em Glas Bär awer em Glas Weng
selle mir zeräck nur dinken
Wot mir schiun än der Wäch
mat hu bekun ze schinken
An easen Harzen dro mir ir Zekt
Dese Stulz ze jeder Zekt
Dinken ä Gedunken drun
uch donkber sen für anden
easen Dialekt wekter schinken
easen Kängd'n uch Kängdeskangden
S.Roth
schrieb am 16.06.2014, 11:28 Uhr
Sachsesch lihren

Der Wängter kit nea, härzet Kängd,
nea sålt tea sachsesch lihren,
uch wä dot feng uch ienich klängt,
dåt wirst tea gor bald hiren.

Det Hescht nor son ich dir do vir,
uch kåst t'et, wall ech dich liwen:
Ech matzen dich emol derfir.
Und äs et der net bliwen,

si dean ech dir zer Strof detsälw -
dåt wird net zeklich kihren:
De Läw äs gor en gläcklich Hälf,
uch leicht måcht sä uch't Lihren.

Tea dinkst jå sachsesch, gånz wä ech,
uch't Riëde wird der gefallen.
Hir nor wä hisch: Gärn hun ich dech!
Sil dåt dir net gefallen?

Friedrich Teutsch (1852 - 1933)
S.Roth
schrieb am 17.06.2014, 11:41 Uhr

Sachsesch

Wä? ich sil net sachsesch riëden:
Sachsesch dinken, sachsesch biëden?
Oh! dat ret mer nor e Fånd! —
Sachsesch Mälch hun ich gesijen,
Sachsesch huet em mich erzijen,
Kut und fällt mer af den Zånt!
Sachsesch riëd menj ienich Schatzken
Gid af sachsesch mer se Matzken:
Bän e Sachs am Sachseland!

(Viktor Kästner)
Martha
schrieb am 17.07.2014, 19:34 Uhr
De Kroh uch der Wasserkrach

Esi en Hätzt wä än desem Johr
et schi longhär nemmi wor.
Um Hemmel äs nichen Wuulk ze sähn,
de Laft feht un hieß ze glähn.

Alle Biem lossen är Blädder hehn,
de gånz Natur krëischt no Reen.
Well hekt de Sann esi stark na bräht,
sen uch de Stenner erglät.

De Gedärcher hu sich verstoochen,
se schniël änt Hous kroochen.
Af der Gass äs nemmest mih ze sähn,
well alle sich schniël verzähn.

Cha, än deser hießer Sommerszekt
em nierest mih Wasser sekt.
Uch de Quäll un der åålden Wegd
em na nemmi sprudeln sekt.

Sigor der Bååch niche Wasser huet.
Wä feng kähl hatt em do gebuedt!
Norr Stenner uch drech Iërd sen zem sähn!
Wid dich allent gånz verbrähn?

En durschtich Kroh sich dåt uch froocht,
vun der grießen Hätzt geploocht.
Grißer Durscht quiëlt sä de gånzen Dååch;
doch Wasser se nierest såhch.

Na word et schin Owend. Sä wor mäd.
Norr dränke mecht se, dro änt Bät.
Schi wul de Hoffnung är verliere gohn,
norr sekt se en Krach do stohn.

Glatt vier dem Dier hatt se än entdäckt,
wat de Hoffnung nooch iest wäckt.
Se flecht dor, stächt det Hieft än de Krach,
Herjee, drän äs net Wasser genach!

Sä kåm mät dem Schnuewel gor net drun,
meer strängt sä sich angem un.
Äst åndert mess se ousprobieren,
wäll sä dett Nass na kieren.

Sä flattert hih, hoppst ängde wedder
ränks äm de Krach af uch nedder.
Mät den Flijjeln af den Krach se schliet;
hie awwer ängde grued stieht.

Der iërdä Krach vill ze schwer jo wor;
der Kroh word et uch båld klor:
Erschäpt se längst den Krach sich hocht,
en nå Idee sä na brocht.

Längst sich sekt sä en Huufen Stiencher lån,
dä kängde se vum Durscht befrån!
Dess Idee äs er änt Hieft geschueßen;
se huet Foljendet beschlueßen:

Pick, pick! Klie Stiencher, ient nom åndern,
lett sä än de Krach na wåndern.
Em äng wedder klick uch klick norr hirt,
bäs hih genach det Wasser stiht.

Dro tankt se det Hieftchen deff ännen,
lett än de Schnuewel et rännen.
Und wä der Durscht na wor geställt,
wor`t wedder gat af deser Wält.

Mät erfängderischem Giest kån em sich uch sälwer hälfen!

Frå no Aesop:
„Die Krähe und der Wasserkrug”
Martha
schrieb am 14.08.2014, 18:30 Uhr
Der Iësel af Prob

Der Gebouer hatt iwwerluecht:
weer`t net dennich ugebruecht
en åndern Iësel mol ze hun?
dro wed e mih Hälf bekunn.

„Treng,“ soot hie kee seng läw Frää:
„Gäw der cha norr net griß Mäh
mät dem Mättåchiëßen fir hekt.
Ech bän jo net hä zer Zekt.“

„Misch, wuer sålt te? Wat huest ta vir?
Äm Guerten hälf läwer mir!“
„Af de Muert wäll ich na sifirt zähn,
äm en Iësel mich ämsähn.

As Iësel kån nemmi schwer dron,
e blëiwt mer äng wedder stohn.
Dro rährt e sich net vun der Ställ,
ech kå krëischen wat ich wäll.

De Gebeerän hatt detten ägesähn,
se less af de Muert än zähn.
Mät em Iësel kåm hie hiemen,
verdefft än hieschen Driemen.

Der Misch wor voler Zaversicht:
derr wid schläpen jed Gewicht!
En Probezekt hie irscht fixiert,
dro den Iësel ousprobiert.

Af sengem Hoof mih Iësel stohn,
dä Säk än de Schëiër dron.
En puer fråßen vum gaden Hå,
und tedijten iwwer allerlå.

Wä der Gebouer afn Hoof dro kitt,
den Sträk hie äm glech uew nitt.
Hie lett än luufen wuer e grued wäll.
Soot uch, wo blëiwt hie na ställ?

Der Iësel glatt näst iwwerliëcht,
zem Hå e sich glech bewiëcht.
Za den Gefreßijen e sich ställt,
um biësten et äm do gefällt.

Schniël feng e uch un ze friëßen,
und hatt allent vergiëßen.
Mät gueren hie sich angderhält,
denn se‘ Hanger wor geställt!

Un Arbet hatt e nemmel geduecht…
ämdåt wod e awwer bruecht.
Ohnen äst ze soon, wid der Sträck
äm sengen Hals gedon zeräck.

Dem Besätzer wid hie iwwerriecht,
well et sich klor hatt geziecht:
de Gesällscheft, dä e sich ousgesackt,
huet diën Stämpel äm afgedrackt:

Soo mer, wie deng Frängd sen,
dro soon ech dir, wie ta bäst.


Frå no :
„Der Esel auf Probe“
vun
Aesop

Martha
schrieb am 06.09.2014, 17:27 Uhr
Der Hangd äm Wasser


En Hangd hatt e Stäck Fliesch fangden.
Norr kitt hie äm Duel angden
bä e Flåss, die sihr briet uch deff.
Wat daan? Åf uch uew e leff.

Seng Zängd hie feest zesumme beïßt,
datt e det Fliesch net verleïßt.
Na hießt et sich iwwerwängden,
unt ånder Åwer ze fängden.

Der Hangd äs e gåt Schwämmer,
dinkt nemmi vill erämmer.
Diën Sprang änt Wasser e riskiert,
und det Fliesch sihr gat fixiert.

Norr, wä än der Mättent hie wor,
wo det Wasser äs hiesch klor,
sekt hie se`Späjjelbeld gorr feng;
uch wä’t Fliesch no uewen heng.

E wangdert sich, datt hä schwämmt,
wat fir de Boch äs bestämmt.
Der Hangd dinkt:“ Wat fir e Bässen!
diën ech mer sifirt fäschen!

Dro spärrt hie det Mell gånz wekt åf,
se‘ Fliesch fällt af de Grangd draf.
Det Wasser ållent mät sich reïßt,
se`Späjjelbeld sich verleïßt.

Wä häw diër Bässen na geschmackt!
Än ze schnappen hatt e versackt.
Der Irscht, diën kangt e net kieren.
Der Zweet geng uch verlieren!

Hie sprung schniël ousm Flåss erous.
Kreeftich scheddelt e sich ous.
Soot, wä sål der Hangd uch verstohn,
datt bied Bässen äm verliere gohn?

Så mät diëm, dåt ta huest, zefridden!
Läwer de Mäsch än der Hånd, wä de Douw afm Dåch
.

Frå no

Martin Luther

„Der Hund im Wasser“





Martha
schrieb am 06.11.2014, 10:27 Uhr
Det Bliët


De Liëwensdouer åller Blädder,
dä wird bestämmt vum Wädder.
Änen de Johreszegden soon:
selle se kunn odder gohn.

Äm Frähjohr äs et hiesch unzesähn,
wunn de Natur strohlt vir Grän.
Vill klinzich Bliëtcher kucken erous
båld bläht et hiesch hä dertous.

Schniël wueßen dro de Bliëtcher erun,
de Biem daan är grän Klied un.
De Vijjelcher sich gat versteechen;
se hun äst ze bespreechen.

Se begresse frih den Sånnescheng.
Reent et, verkrecht em sich feng.
Fir Musik sorcht de gånz Vijjelwält.
Är Gesang de Låft erfällt.

Doch giht der Sommer iest verbä,
dro äs schin der Härwest hä.
Hie strecht de Blädder gor hiesch un;
giël uch rit Fårw sä bekunn.

Et äs de Zekt der Fårwepruecht,
dä der Härwest här huet bruecht.
De Blädder alle stuulz vu sich soon:
„Det Hescht hu mir bägedron!“

Wä na der Härwest wor vergången,
hått e Sturm ugefången.
E wiëlk Bliët, dåt hått nichemih Kråft,
et word gedron än de Låft.

Iwwerål et na angem lokt rouscht,
un de Bläddern der Wängd zoust.
Der Sturm nitt et mät gånz hih;
äm deet ållent norr wih.

Norr såch et äst na längst sich do,
wä e Vijjel flecht gånz noh.
Sihr erfråt raschelt et äm za:
„Ech kå flejjen, si wä ta!”

„Ta kåst flejjen? Måch`t esi wä ech,
keen dese Wängd nana flech!“
Hie mät dem Flijjel kreeftijer schliet;
und keen den Sturm et na giht.

Det Bliët hått åwwer gor nichen Chånce.
Schniël dreht et sich wä äm Dånz.
Vertämmelt less et sich wekter dron,
et kangt sälwst gor näst mih soon.

Dro, wä der Wängd den Odem unhält,
än e Beechelchen et fällt.
Der Wängd äm de Fråhiet na schinkt,
det Wasser et wekter linkt.

Kristallklor flesst et iwwer de Wis,
nitt det Bliët mät åf dess Ries.
Wä e Schäffken äs et unzesähn,
dåt ängde wekter mess zähn.

Wä det Bliët dro de Fäschker såch,
dä do schwåmmen äm Båch,
gluckst et.“Ech schwämmen uch, wä ir!
Säht norr här! Gliewt et mir!”

De stamm Fäschker kenne jo näst soon,
uch dett wiëlk Bliët net verstohn.
Åwwer änen äs`t åfgefallen,
dått ät zemlich wor zerfallen.

Well net e Fäschken na protestiert,
dinkt et:“ Ech werden akzeptiert!
Af deser Wält et dennich är gitt,
vun diënen geschäzt em wid.

Dett Gläcksgefähl et mät sich driet
bäs et un’t Ängd vum Wiëch kitt.
Wunn em u sich sälwst gliewe kån,
dro wird Villet ient erfrån.

Cha, asem Bliët word et gegiën,
zefridden Uewschied ze niëhn.
Se‘ Liëwenswällen wor nooch hä,
awwer seng Zekt na verbä.

Frå
no
Marie von Ebner Eschenbach

„Das Blatt“

Um Beiträge zu verfassen, müssen Sie sich kostenlos registrieren bzw. einloggen.