Lilith
Allerloa af saksesch uch detsch
Um Beiträge zu verfassen, müssen Sie sich kostenlos registrieren bzw. einloggen.
Lilith, et huet mer emmest gepespert, dåt ta det best gediinst Kreokt mät geriechert Kassler uch Schupfnudeln måchst! Ech kun verbä, niën uch Slash mät, vergeßen dä Kalorien en låssen dä
undern goomern, (oder wä hießt dat af saksesch?) siwern?, hm??
Fahren Sie mit der Maus über die Box um die Vorschau anzuzeigen.
Von Benutzern verlinktes Bild - Link zum Bild
undern goomern, (oder wä hießt dat af saksesch?) siwern?, hm??
Fahren Sie mit der Maus über die Box um die Vorschau anzuzeigen.
Von Benutzern verlinktes Bild - Link zum Bild
no säch... wat tea net alles wiißt iwer menġ Koochkonst.
En fräsch gebåckän Briut messt ihr dron awer schiun äsåcken.
De Schupfnudeln (diinken ech) messten af Sachsesch Wutzelcher hiissen, mät dem Goomern uch dem Siiwern äs mer leetzteret läiwer well et richtig unanständig uch versaut klainġt
Miinst tea dat Slash nea ängde noch hanġerig äs?
Hmmm?
PS; deng Scheefw äs viel appetitlicher wäi meng.
En fräsch gebåckän Briut messt ihr dron awer schiun äsåcken.
De Schupfnudeln (diinken ech) messten af Sachsesch Wutzelcher hiissen, mät dem Goomern uch dem Siiwern äs mer leetzteret läiwer well et richtig unanständig uch versaut klainġt
Miinst tea dat Slash nea ängde noch hanġerig äs?
Hmmm?
PS; deng Scheefw äs viel appetitlicher wäi meng.
Lilith, meng Oma hut eas Kängdern oft "Wuzerl" gemaucht. Awer daut wor en Süßspeise. Wuzerl mät Zeacker uch Mohn. Ech hun dervun nichen Beldchen fainden, awer klick bitte af foljenden Link uch spazäir mät der Meus af "Mohnnudel", dron popup-tet mät ener Erklärung
PS. Ups, eangder Mohnnudeln git et doch vill Beldcher!
PS. Ups, eangder Mohnnudeln git et doch vill Beldcher!
StruwwelpeterWoram schrëiwt enner Gedichter, dä nemmend verstieht?
Fahren Sie mit der Maus über die Box um die Vorschau anzuzeigen.
Mess em Gedichter verstohn?
Von Benutzern verlinktes Bild - Link zum Bild
Haklich Thema: Aus Iwermäidung? E behärscht villecht de Tastatur nett oder de Sproch,
e huet villecht ze deff ant Glas gekuckt, oder hi experimentiert, wall provozieren
oder de Legt veräppeln?
Ich gliewen, hi wall ifach norr den ijänen poeteschen Stil fajnden!
Ir gaad Legt, et äs un der Zegt, dåt mir ewech vum konservativen Stil kun uch es mieh
mät der Moderne bescheeftijen. Em mess jo mät der Zegd gohn!
Ech äwen schijn det Kreativ-Schräiwen an Form des Dadaismus:
Zerschnegden Saksesch-Wält-Zegdungsartikel, rauen Wuirtschnipsel unenunder
- färtich äs der Wuirtsalat, pardon, det Gedicht.
De Idee kum, nodiëm ich meng Horoskop geliësen hun: Auf zu neuen Horizonten!
Gedacht, getan, Höhenflug bekun…, tja låcht norr låcht. Er ward et sähn uch erliëwen,
schijn båld gehieren ech zer Avantgarde des sakseschen Gedichts, no dem Prinzip:
Em mess et nett verstohn, nett erkleeren, norr interpretieren (ausliëjen äs mer ze åltmodesch!!),
bä jedem Liësen undersch.
Gewoßt wä! Salwstgefällich klåppen ech mer dro af de Schulder en son:
Oh, ta hiesch, Nau-Saksesch-Wält!
(Woräm mich deser Begräff ‚Nau-Saksesch-Wält‘ afīist esi nodinklich stämmt??
Um beßten nett drun dinken, norr nett drun dinken, sonst känt ech joomern, joomern,
dåt sich e Stijn erbårmt!)
Fahren Sie mit der Maus über die Box um die Vorschau anzuzeigen.
Mess em Gedichter verstohn?
Von Benutzern verlinktes Bild - Link zum Bild
Haklich Thema: Aus Iwermäidung? E behärscht villecht de Tastatur nett oder de Sproch,
e huet villecht ze deff ant Glas gekuckt, oder hi experimentiert, wall provozieren
oder de Legt veräppeln?
Ich gliewen, hi wall ifach norr den ijänen poeteschen Stil fajnden!
Ir gaad Legt, et äs un der Zegt, dåt mir ewech vum konservativen Stil kun uch es mieh
mät der Moderne bescheeftijen. Em mess jo mät der Zegd gohn!
Ech äwen schijn det Kreativ-Schräiwen an Form des Dadaismus:
Zerschnegden Saksesch-Wält-Zegdungsartikel, rauen Wuirtschnipsel unenunder
- färtich äs der Wuirtsalat, pardon, det Gedicht.
De Idee kum, nodiëm ich meng Horoskop geliësen hun: Auf zu neuen Horizonten!
Gedacht, getan, Höhenflug bekun…, tja låcht norr låcht. Er ward et sähn uch erliëwen,
schijn båld gehieren ech zer Avantgarde des sakseschen Gedichts, no dem Prinzip:
Em mess et nett verstohn, nett erkleeren, norr interpretieren (ausliëjen äs mer ze åltmodesch!!),
bä jedem Liësen undersch.
Gewoßt wä! Salwstgefällich klåppen ech mer dro af de Schulder en son:
Oh, ta hiesch, Nau-Saksesch-Wält!
(Woräm mich deser Begräff ‚Nau-Saksesch-Wält‘ afīist esi nodinklich stämmt??
Um beßten nett drun dinken, norr nett drun dinken, sonst känt ech joomern, joomern,
dåt sich e Stijn erbårmt!)
Mäinsch Struwwelpitz,
nea hat ech mech auf "mute" geschault, well dei Krawallschachtel mer auf den Gīst geng...
Hegt gucken ech wedder hiêr êräner, uch stealen fiêst, oh Schreck, de strammst Frisur eus dem Forum, nämlich des:
Fahren Sie mit der Maus über die Box um die Vorschau anzuzeigen.
...
Von Benutzern verlinktes Bild - Link zum Bild
äs nemi derbäi!!!
Joi, istenem!
Ech hoffen sïr, tea huêst nor äm Moment en klinzich FräijohrmäidichketsPhase. Dei äs der gegönnt, awer mer sëin es jo hëi wedder, versprochen?
Asi bäs bauld! CU!
Mät optimisteschem Gross
Slash
nea hat ech mech auf "mute" geschault, well dei Krawallschachtel mer auf den Gīst geng...
Hegt gucken ech wedder hiêr êräner, uch stealen fiêst, oh Schreck, de strammst Frisur eus dem Forum, nämlich des:
Fahren Sie mit der Maus über die Box um die Vorschau anzuzeigen.
...
Von Benutzern verlinktes Bild - Link zum Bild
äs nemi derbäi!!!
Joi, istenem!
Ech hoffen sïr, tea huêst nor äm Moment en klinzich FräijohrmäidichketsPhase. Dei äs der gegönnt, awer mer sëin es jo hëi wedder, versprochen?
Asi bäs bauld! CU!
Mät optimisteschem Gross
Slash
De Iech uch det Schweng
Det Schweng vum Hanger gedriwwen,
wor angder er Iech stoh bliwwen.
Et wor sihr frih, denn do angden
hatt et vill Iecheln fangden.
Voler Frücht heng der Iechebuum.
Fir det Schweng äs dåt en Druum!
Et durchwählt den Bodden hastich;
lieft af uch uef. Wä lastich!
Em hirt et schnoufen uch schmatzen,
dro feest um Buum sich kratzen.
Wunn et ien Iechel gierich probiert
seng Uch en ånder schi fixiert.
Irscht wunn et sich patz vol gedommt,
et all grunzä sich dro rommt.
Äs der mächtich Hanger iest geställt,
dro äs`t doch feng af deser Wält!
Na wul det Schweng glatt wekter zähn.
De Iech hatt em awwer zagesähn,
datt et wä en Schweng esi frässt
uch jed gat Manier vergässt.
Sä soot:“Ta andånkboret Schweng!
Wat frässt ta all de Iecheln meng ?
Te zestierst jo den gånze Bäsch,
Chaos blëiwt af mengem Däsch!
Nichen“ Dånken hiesch“ hun ich gehirt.
Nichen Bläck vun dir gespiert!
Soo, wä kåst ta un dech norr dinken?
Ech dich jo grißzäjich beschinken!“
Det Schweng drode stohn na blëiwt,
um Buum sich noch iest rëiwt.
Et hirt, wä de Iech sich bekloot
af dåt et gorr ärnst är soot:
„Were fir mech deng Iecheln gefallen,
bedånkt häw ech mich fir allen!“
Norr wunn te wärlich gärn äst gist,
ta uch Dånk derfir bekist!
Frå no :
G. E. Lessing:
„Die Eiche und das Schwein“
Det Schweng vum Hanger gedriwwen,
wor angder er Iech stoh bliwwen.
Et wor sihr frih, denn do angden
hatt et vill Iecheln fangden.
Voler Frücht heng der Iechebuum.
Fir det Schweng äs dåt en Druum!
Et durchwählt den Bodden hastich;
lieft af uch uef. Wä lastich!
Em hirt et schnoufen uch schmatzen,
dro feest um Buum sich kratzen.
Wunn et ien Iechel gierich probiert
seng Uch en ånder schi fixiert.
Irscht wunn et sich patz vol gedommt,
et all grunzä sich dro rommt.
Äs der mächtich Hanger iest geställt,
dro äs`t doch feng af deser Wält!
Na wul det Schweng glatt wekter zähn.
De Iech hatt em awwer zagesähn,
datt et wä en Schweng esi frässt
uch jed gat Manier vergässt.
Sä soot:“Ta andånkboret Schweng!
Wat frässt ta all de Iecheln meng ?
Te zestierst jo den gånze Bäsch,
Chaos blëiwt af mengem Däsch!
Nichen“ Dånken hiesch“ hun ich gehirt.
Nichen Bläck vun dir gespiert!
Soo, wä kåst ta un dech norr dinken?
Ech dich jo grißzäjich beschinken!“
Det Schweng drode stohn na blëiwt,
um Buum sich noch iest rëiwt.
Et hirt, wä de Iech sich bekloot
af dåt et gorr ärnst är soot:
„Were fir mech deng Iecheln gefallen,
bedånkt häw ech mich fir allen!“
Norr wunn te wärlich gärn äst gist,
ta uch Dånk derfir bekist!
Frå no :
G. E. Lessing:
„Die Eiche und das Schwein“
Dem Lessing seng Fabel än Reimen gefåsst
Vun "der Iech uch dem Schweng", e jed Vers påsst.
Det Martha kån dichten, guunz wangderbor,
uch neelich, en Fabel vum Äsop än der Zegdung wor.
Dräm, Martha, blëiw wegter bem Fabulieren
Mir hofen, mer wärden noch vill vun dir hieren!
Åf des Årt äwe mer e kitzke nooch,
As - fabelhaft - hiesch - saksesch Sprooch.
Vun "der Iech uch dem Schweng", e jed Vers påsst.
Det Martha kån dichten, guunz wangderbor,
uch neelich, en Fabel vum Äsop än der Zegdung wor.
Dräm, Martha, blëiw wegter bem Fabulieren
Mir hofen, mer wärden noch vill vun dir hieren!
Åf des Årt äwe mer e kitzke nooch,
As - fabelhaft - hiesch - saksesch Sprooch.
Hieschen Dånk ! Et fråt mich!
As Sachsesch kån erhålde blëiwen,
wu mer et riëden uch schrëiwen!
Et wid as näckest verliere gohn,
well äm Härzen mer et dron.
Wu Fabelhaftet Ich gat gefällt,
kutt mät mer än dess ånder Wält.
Mer kenden zesummen iemol sähn
wat do äm Bäsch wid geschähn.
Wat de Gedärer sich hun ze soon,
wärde mer sächer guer verstohn.
Ech wänschen Ich nooch vill Spaß mät „Fabelhaftem“
As Sachsesch kån erhålde blëiwen,
wu mer et riëden uch schrëiwen!
Et wid as näckest verliere gohn,
well äm Härzen mer et dron.
Wu Fabelhaftet Ich gat gefällt,
kutt mät mer än dess ånder Wält.
Mer kenden zesummen iemol sähn
wat do äm Bäsch wid geschähn.
Wat de Gedärer sich hun ze soon,
wärde mer sächer guer verstohn.
Ech wänschen Ich nooch vill Spaß mät „Fabelhaftem“
De jang Schwalw
Un em Dåch sekt ie Schwalwke za,
wä en Omes arbet ohne Rah.
Dä mess sich ständich norr tummeln
uch zem Friëßen äst summeln.
Det Schwalwke kån dåt net verstohn.
Ze wat esi vill zesummendroon?
Awwer et netmih iwerliëcht,
ät de Omes na glech freecht:
„ Frää Omes, ze wat äs dåt gat,
datt Ir hä esi vill dat?“
„Wed ech net summeln än virous,
sech`t äm Wängter net gat ous.
Mir e jed Johr es drun hålden.
Dro sål der Wängter wålden!
„Dåt äs klach, ech sil et uch dan,
härammen wennijer rahn.
Det Schwalwke wor feest entschloßen.
Et fluch dervu wä geschoßen.
Et brengt Mäcken, Roppchen, Spännen;
liëcht se änt Näst hiesch ännen.
De Motter, dä hieme wor kunn,
sekt verwangdert sich det un.
Sä soot:“ Herjee, wat äs geschähn?
Norr vill Friëßen ech hä sähn!“
Läw Motter, fir dech hun ich`t bruecht,
fir dech änt Näst et geluecht.
Datt mer äm Wängter hu genach,
net nueģen um Hangerdach!
Ech hun`t bä der Omes gesähn.
Alle schin äm Sommer sich bemähn
är Kummer vol Virrot ze hun.
Dro kån der Wängter jo kunn!
De Motter är Kängd gat verstiht.
Ät wäll nichen Hangersniet.
Se freecht: „Ze wat wor all deng Mäh?
Äm Wängter se mer gor net hä!“
Än de wuerme Süden mer zähn,
as Nästcher mer long net sähn.
Wunn det Frähjohr dro wedder kitt,
ku mer zeräck, så net bekridd!
Frå
no
G. E. Lessing: “ Die junge Schwalbe “
Un em Dåch sekt ie Schwalwke za,
wä en Omes arbet ohne Rah.
Dä mess sich ständich norr tummeln
uch zem Friëßen äst summeln.
Det Schwalwke kån dåt net verstohn.
Ze wat esi vill zesummendroon?
Awwer et netmih iwerliëcht,
ät de Omes na glech freecht:
„ Frää Omes, ze wat äs dåt gat,
datt Ir hä esi vill dat?“
„Wed ech net summeln än virous,
sech`t äm Wängter net gat ous.
Mir e jed Johr es drun hålden.
Dro sål der Wängter wålden!
„Dåt äs klach, ech sil et uch dan,
härammen wennijer rahn.
Det Schwalwke wor feest entschloßen.
Et fluch dervu wä geschoßen.
Et brengt Mäcken, Roppchen, Spännen;
liëcht se änt Näst hiesch ännen.
De Motter, dä hieme wor kunn,
sekt verwangdert sich det un.
Sä soot:“ Herjee, wat äs geschähn?
Norr vill Friëßen ech hä sähn!“
Läw Motter, fir dech hun ich`t bruecht,
fir dech änt Näst et geluecht.
Datt mer äm Wängter hu genach,
net nueģen um Hangerdach!
Ech hun`t bä der Omes gesähn.
Alle schin äm Sommer sich bemähn
är Kummer vol Virrot ze hun.
Dro kån der Wängter jo kunn!
De Motter är Kängd gat verstiht.
Ät wäll nichen Hangersniet.
Se freecht: „Ze wat wor all deng Mäh?
Äm Wängter se mer gor net hä!“
Än de wuerme Süden mer zähn,
as Nästcher mer long net sähn.
Wunn det Frähjohr dro wedder kitt,
ku mer zeräck, så net bekridd!
Frå
no
G. E. Lessing: “ Die junge Schwalbe “
De Mausefåll
Ïst e Gebauer, grän vuir Gåll
Stallt åf am Ståll en Mausefåll.
De Maus erfehrt, kreïscht wåt et gitt,
Påsst åf, dåt nemmend annen tritt!“
„Vuirsicht, en Fåll, en Mausefåll!“
Rennt schnurstracks sä dro aus dem Ståll
Der Kokesch kreht: "Kam, låss diën Kråch
Ta muchst alle Gedärer wåch".
De Maus dåcht sich, ech gohn zem Schweng
Dåt verstiht bestammt meng Nuit uch Peng.
„Ach Maus, wåt kun ech fuir dech dahn?
Norr biëden! Uch na låss mich rahn!"
„Mech wird en Mausefåll nett interessieren“
Mient uch de Kah, „ Mir kun jo nast passieren.“
Ellīn, verzwëifelt uch am Staach gelåssen
Fählt sich de Maus, en kun et guer nett fåssen.
Um frähen Morjen, kurtsch vuir siwwen
Det Mäisken wor de Nuecht am Loch gebliwwen
Åfist, e Larm, Gekräisch bäm Väh am Ståll.
De Gebäieran dinkt, de Maus as an der Fåll.
Sä kuckt erfehrt, err wird guunz bång,
Um Schwunz gefången as en Schlång.
Erkennt nett de Gefohr, dåt mosst se wassen,
Dåt se ze noh, dram word se uch gebassen.
Geluufen kitt der Bauer aus dem Haus
En brojnt de Fra an‘t Krunkenhaus.
De wird behundelt; kitt trotz Fäwer hiem,
Derkeen wieß se en beeßer Medizin:
„Der Kokesch mess lieder drun gliewen,
Et as nichen Grangd et åfzeschieben.
En kreeftich Supp, gekoocht en Stangd,
Dä mucht mich schniël wedder gesangd.“
De Mēr spracht sich eram an der Gemīn
Et kun de Fraind, de Neeber, gruiß uch klīn.
Gefeïert wird uch afgedascht, guer feng -
Geriechert Wurscht uch Broden vun dem Schweng.
Det Krunkenhaus wor noch ze bezuelen
Esi geng et der Kah na un de Krueġen.
Der Fliescher påckt se un dem Strunk
fährt se direkt zer Schluechtbunk.
Uch de Moral: Mehr se ållen huet gewårnt,
Huet nemmest sich der Maus erbårmt.
Denn bekitt ENNER en Problem
Wird et viellecht fir GUER aanugenehm.
(Frå no Abekuunt)
Ïst e Gebauer, grän vuir Gåll
Stallt åf am Ståll en Mausefåll.
De Maus erfehrt, kreïscht wåt et gitt,
Påsst åf, dåt nemmend annen tritt!“
„Vuirsicht, en Fåll, en Mausefåll!“
Rennt schnurstracks sä dro aus dem Ståll
Der Kokesch kreht: "Kam, låss diën Kråch
Ta muchst alle Gedärer wåch".
De Maus dåcht sich, ech gohn zem Schweng
Dåt verstiht bestammt meng Nuit uch Peng.
„Ach Maus, wåt kun ech fuir dech dahn?
Norr biëden! Uch na låss mich rahn!"
„Mech wird en Mausefåll nett interessieren“
Mient uch de Kah, „ Mir kun jo nast passieren.“
Ellīn, verzwëifelt uch am Staach gelåssen
Fählt sich de Maus, en kun et guer nett fåssen.
Um frähen Morjen, kurtsch vuir siwwen
Det Mäisken wor de Nuecht am Loch gebliwwen
Åfist, e Larm, Gekräisch bäm Väh am Ståll.
De Gebäieran dinkt, de Maus as an der Fåll.
Sä kuckt erfehrt, err wird guunz bång,
Um Schwunz gefången as en Schlång.
Erkennt nett de Gefohr, dåt mosst se wassen,
Dåt se ze noh, dram word se uch gebassen.
Geluufen kitt der Bauer aus dem Haus
En brojnt de Fra an‘t Krunkenhaus.
De wird behundelt; kitt trotz Fäwer hiem,
Derkeen wieß se en beeßer Medizin:
„Der Kokesch mess lieder drun gliewen,
Et as nichen Grangd et åfzeschieben.
En kreeftich Supp, gekoocht en Stangd,
Dä mucht mich schniël wedder gesangd.“
De Mēr spracht sich eram an der Gemīn
Et kun de Fraind, de Neeber, gruiß uch klīn.
Gefeïert wird uch afgedascht, guer feng -
Geriechert Wurscht uch Broden vun dem Schweng.
Det Krunkenhaus wor noch ze bezuelen
Esi geng et der Kah na un de Krueġen.
Der Fliescher påckt se un dem Strunk
fährt se direkt zer Schluechtbunk.
Uch de Moral: Mehr se ållen huet gewårnt,
Huet nemmest sich der Maus erbårmt.
Denn bekitt ENNER en Problem
Wird et viellecht fir GUER aanugenehm.
(Frå no Abekuunt)
Det Adventliedchen
Äm Dånnebäsch äs et gånz ställ.
Hie schleft ä gader Rah.
De Schniefloken fänkle sihr häll,
kotschen de Biem feng za.
Wä e Stärn glänzt hä e jed Buum,
denn Advent äs ze spieren!
Der Bäsch hält na den Odem un,
äm dess Rah net ze stieren!
Um Hemmel de Stärncher erglähn,
strohlen häll af all`de Biem.
Se lichte bäs färr, mechte sähn,
ow et net gew ichen Driem.
En Dånnebiemchen, feng zagedäkt,
huet ennen hieschen Druum.
Wä hemmlesch Lächt et hatt gewäkt,
word ät der hescht Chrästbuum.
En gäldä Glånz huet sich geluecht
iwwer dess verdriemt Wält.
Wie huet esi vill Lächt här bruecht
und wie det Dankel erhällt?
Der Bäsch ä sengem wëiße Klied
fänkelt häll än deser Nuecht!
Lies hirt em erklängen det Lied,
dåt der Advent huet bruecht.
Äm Dånnebäsch äs et gånz ställ.
Hie schleft ä gader Rah.
De Schniefloken fänkle sihr häll,
kotschen de Biem feng za.
Wä e Stärn glänzt hä e jed Buum,
denn Advent äs ze spieren!
Der Bäsch hält na den Odem un,
äm dess Rah net ze stieren!
Um Hemmel de Stärncher erglähn,
strohlen häll af all`de Biem.
Se lichte bäs färr, mechte sähn,
ow et net gew ichen Driem.
En Dånnebiemchen, feng zagedäkt,
huet ennen hieschen Druum.
Wä hemmlesch Lächt et hatt gewäkt,
word ät der hescht Chrästbuum.
En gäldä Glånz huet sich geluecht
iwwer dess verdriemt Wält.
Wie huet esi vill Lächt här bruecht
und wie det Dankel erhällt?
Der Bäsch ä sengem wëiße Klied
fänkelt häll än deser Nuecht!
Lies hirt em erklängen det Lied,
dåt der Advent huet bruecht.
Der allerirscht Chrästbuum
„Der allererste Weihnachtsbaum“ vun Hermann Löns geschriwwen, dess Meer ous åålder Zekt äs esi hiesch, datt ech se uch af sachsesch erziëhle mecht.
Hä wid ändlich na det Gehiemnes geläftet, wä der allerirscht Chrästbuum iwwerhieft än as sachsesch Stuww kunn äs.
Et wor un em kålden Dezemberdåch vir ville Johren, da geng der Nikolaus durch den verschnåten Bäsch. Allent wor ställ. Em hirt norr sengen Odem. Iwwerål hatt der Schnie geglänzt uch gefänkelt; der Mon schien häll vum Hemmel af de Iërd eruew.
Na wor der Nikolaus ä Gedånken durch dess verdriemt, wängterlich Wält gegången.
Hie awwer wor nodinklich uch trourich.
Der wëiß Spitz hatt et uch gespiert, datt se`Härr net frih wor. Ämdåt billt und sprängt hie nemmi esi lastich wä ängden erämmer; näi, e lieft norr nooch hängder äm. Det Hieft lett e uewen hehn und se`Bläck äs trourich, well se`Härr et jo uch äs.
Cha, der Nikolaus wor sigor anzefridden, well e jed Johr wor et jo äng detsälw: hie broocht den Kängden Zakercher, Backerå, Spillzejer, Keksker, Äpel uch Nutschen. Natirlich fråten sä sich driw.
De Äldern hadden är Fråd un äre Kängden, un em gaden Iëßen, um gemätlichen Zesummesätzen,
awwer et wor äng det Glech zer Chrästzekt und dåt alle Johr äng wedder.
Na wul der Nikolaus, datt de Kängd sich nooch mih frå silen. Se silen lokt quiksen und fir Fråden än de Laft sprängen und dä hiesch ålt Chrästliedcher guer sängen! Dett allent wänscht hie sich vun Härzen.
Dro wed et mih Spaß måchen!
Der Nikolaus wul iefach en nå Fråd ze Chrästdåch
än de Kängderwält brengen, en Fråd vun der uch de Grißen äst hu silen.
Und hie zerbrach sich na det Hieft driw, wä em dennich äst ändern känt. Norr af iest såch hie un er Krezung vum Wiëch wä äst gånz häll strohlt: et
wor det Chrästkängdchen!
Et hatt en lånk, wëiß Piëlzkliedchen un. Et strohlt iwwer`t gånz Gesicht vir Fråd, well glatt na hadden hangrich Rehcher, Hirsch uch Housen vun Gebängdseln ous Ästen uch Hå gefriëßen. Sigor de Wäldschweng kåmen all grunzän här geluufen, datt se sich vu Kastanien, Iecheln und Reppen satt friëßen. Et fråt et, datt se guer ären Hanger ställe kangden.
Na gestiht der Nikolaus dem Chrästkängd:“ mech bedräckt ald äst. Und e soot em allent. Allebied iwwerliëjen na, wä em dåt ändern känt. Noodinklich woren är Gesichter wä se esi längstenånder durch den Bäsch gengen. Et wor esi rahich äm Bäsch, datt gor näst ze hire wor. Norr wunn e Vijjel affluch, hirt em det lies Eruewerfallen vu Schnieklampcher.
Wä se na un dä Ställ kåmen, wo de Förster Biem uefgehaan hadden, und wo klien uch griß Dånnen noch verienzelt iwrich bliwe woren, stand iensem e klien Dånnebiemchen hä, dåt besangders hiesch regelmäßich gewueße wor. Af jedem Åst wor e glänzä Schniestreïfen, die wä en Sälwerkätt esi hiesch geglänzt hatt. Un jeder Spätzt wore klien Ëiszapfen, dä äm Monscheng sihr hiesch gefänkelt hadden.
Det Chrästkängd bliw stohn uch soot: “Äs et net hiesch afgepitzt?“ Der Nikolaus fand et uch sihr wangderhiesch.
Dro entschlesse sä sich et nooch hescher ze schmäcken. Et word mät ritbackijen Äpeln, dä der Nikolaus ä sengem Rucksack hatt, behangen.
Der Nikolaus hatt mät sengem Meßer fängerlånk Bängdfaddem geschnidden. Hie måcht et mät em Knodden un en Steckelchen feest un, dåt e schin zeriëcht geschnäppelt hatt. Dro word detten än den Appel gestochen, anstatt Stillchen und afgehangen.
Droden hatt det Chrästkängd äm Nutschen verlongt. Wunn et ien Nutschken un der iwerschten gäldäne Sekt vum Flijjel geriwwen hatt, dro word et esi zer gäldänen Nutsch. De angderscht Sekt vum Flijjel less de Nutsch sälwrich erglänzen, wunn se na do feng geroptscht word. Dro hadden sä uch en sälwrich Nutsch. Na fehlten norr nooch de Lächter.
Zem Gläck hatt der Nikolaus Wueßkiërzen bä sich. Fëiër kangt hie mät Stennern måchen, dä unenånder geriwwen, hiesch Fanken versprätzten. Vum Zunder, die gekilht hatt, kangt em droden Zängthielzker unzängden.
Na less det Chrästkängd det ierscht Kiërzken brähn, droden det neechst, bäs der Buum ie Lächt wor.
Det Chrästkäng patscht frih än de Hängd, der Nikolaus wor nemmi trourich und der Spitz sprang wedder lastich erämmer.
Noo er Zekt måcht et Wängd mät senge Flijjelcher,
bäs de Kiërzker dro erleescht woren.
Det Chrästkängd soot droden:
„Nikolaus, siëch en na virsichtich uef!“ Dåt deet hie uch und dro draģen sä det Biemchen de Bärch uewen. Än der Gemien schleffen de Mänschen.
Bäm klennsten Hous bliwwe sä stohn. Hä wunnten sihr uerem Lekt.
Lies hatt det Chrästkängd de Dirr afgemåcht, dro gengen se ännen.
Se fånden en Binkelche mät em ousgeschnitzem ronde Looch än der Mätten. Dåt ställten se af den Däsch uch det Biemchen mätten ännen. Na luecht der Nikolaus noch Villerlå drangder: Spillzejer, Backerå, Äpel, Nutschen und Zackercher.
Gånz lies sen allebied gånz lies verschwangden.
Des Morjest, wä der Mån na än de Stuww kitt, wangdert hie sich. E wasst glech, datt det Chrästkängd ku wor, denn der Dirrstok hatt sälwrich uch gäldä vu sengem Flijjel geglänzt, mät diëm et en gestrieft hatt. Hie zängt de Kiërzker un und refft de Familie. Nichen Kängd såch änirscht noo Spillzejer, Sessegeten, uch net noo den Äpeln, den Nutschen odder der Bakerå.
Alle guer bewangderten norr de Lächter. Dro gåwe sä sich de Hängd und dånzten äm den Buum ämeränk. Se sången alle Chrästliedcher dä se kånten. Sigor det Klennst kreht mät, esi gat et norr geng.
Wä de Frängd uch de Verwåndten det Biemchen und dä vill, hiesch Lächtcher gesähn hadden, gengen se uch än de Bäsch und brochten sich jeder ient hiemen.
Na word et mät riden Äpeln, mät gäldän uch sälwrich Nutschker geschmäckt uch mät vill Lächter,
dä allen hiesch gelichtet hadden.
Des Owest brähten na ä jedem Hous vun der Gemien de Lächter um Chrästbuum.
Iwwerål woren Chrästliedcher ze hiren. Em hirt de Kängd gläcklich lachen uch wä se sich angem fråten.
Dettmol awwer huet äst de Äldern um miesten gefråt: et wor der Glånz, die än den Uuģen der Kängd ze säh wor. Et wor det Lächt, dåt det Chrästkängd fir alle mätbruecht hatt.
Dett hellich Lächt erfällt na jed Johr de Härzen vun Griß uch Klien und lett de Uuģen esi hiesch erglänzen.
Vum klennsten Heïsken äs der Chrästbuum dro iwwer gånz Detschlånd gewåndert und vun hä iwwer Siweberjen und iwwer de gånz Wält.
Well awwer de Kiërzker vum allerirschten Chrästbuum des Morjest gebräht hadden, ämdåt beschinkt det Chrästkängd uch hekt nooch än ånder Länder des Morjest de Kängd.
„Der allererste Weihnachtsbaum“ vun Hermann Löns geschriwwen, dess Meer ous åålder Zekt äs esi hiesch, datt ech se uch af sachsesch erziëhle mecht.
Hä wid ändlich na det Gehiemnes geläftet, wä der allerirscht Chrästbuum iwwerhieft än as sachsesch Stuww kunn äs.
Et wor un em kålden Dezemberdåch vir ville Johren, da geng der Nikolaus durch den verschnåten Bäsch. Allent wor ställ. Em hirt norr sengen Odem. Iwwerål hatt der Schnie geglänzt uch gefänkelt; der Mon schien häll vum Hemmel af de Iërd eruew.
Na wor der Nikolaus ä Gedånken durch dess verdriemt, wängterlich Wält gegången.
Hie awwer wor nodinklich uch trourich.
Der wëiß Spitz hatt et uch gespiert, datt se`Härr net frih wor. Ämdåt billt und sprängt hie nemmi esi lastich wä ängden erämmer; näi, e lieft norr nooch hängder äm. Det Hieft lett e uewen hehn und se`Bläck äs trourich, well se`Härr et jo uch äs.
Cha, der Nikolaus wor sigor anzefridden, well e jed Johr wor et jo äng detsälw: hie broocht den Kängden Zakercher, Backerå, Spillzejer, Keksker, Äpel uch Nutschen. Natirlich fråten sä sich driw.
De Äldern hadden är Fråd un äre Kängden, un em gaden Iëßen, um gemätlichen Zesummesätzen,
awwer et wor äng det Glech zer Chrästzekt und dåt alle Johr äng wedder.
Na wul der Nikolaus, datt de Kängd sich nooch mih frå silen. Se silen lokt quiksen und fir Fråden än de Laft sprängen und dä hiesch ålt Chrästliedcher guer sängen! Dett allent wänscht hie sich vun Härzen.
Dro wed et mih Spaß måchen!
Der Nikolaus wul iefach en nå Fråd ze Chrästdåch
än de Kängderwält brengen, en Fråd vun der uch de Grißen äst hu silen.
Und hie zerbrach sich na det Hieft driw, wä em dennich äst ändern känt. Norr af iest såch hie un er Krezung vum Wiëch wä äst gånz häll strohlt: et
wor det Chrästkängdchen!
Et hatt en lånk, wëiß Piëlzkliedchen un. Et strohlt iwwer`t gånz Gesicht vir Fråd, well glatt na hadden hangrich Rehcher, Hirsch uch Housen vun Gebängdseln ous Ästen uch Hå gefriëßen. Sigor de Wäldschweng kåmen all grunzän här geluufen, datt se sich vu Kastanien, Iecheln und Reppen satt friëßen. Et fråt et, datt se guer ären Hanger ställe kangden.
Na gestiht der Nikolaus dem Chrästkängd:“ mech bedräckt ald äst. Und e soot em allent. Allebied iwwerliëjen na, wä em dåt ändern känt. Noodinklich woren är Gesichter wä se esi längstenånder durch den Bäsch gengen. Et wor esi rahich äm Bäsch, datt gor näst ze hire wor. Norr wunn e Vijjel affluch, hirt em det lies Eruewerfallen vu Schnieklampcher.
Wä se na un dä Ställ kåmen, wo de Förster Biem uefgehaan hadden, und wo klien uch griß Dånnen noch verienzelt iwrich bliwe woren, stand iensem e klien Dånnebiemchen hä, dåt besangders hiesch regelmäßich gewueße wor. Af jedem Åst wor e glänzä Schniestreïfen, die wä en Sälwerkätt esi hiesch geglänzt hatt. Un jeder Spätzt wore klien Ëiszapfen, dä äm Monscheng sihr hiesch gefänkelt hadden.
Det Chrästkängd bliw stohn uch soot: “Äs et net hiesch afgepitzt?“ Der Nikolaus fand et uch sihr wangderhiesch.
Dro entschlesse sä sich et nooch hescher ze schmäcken. Et word mät ritbackijen Äpeln, dä der Nikolaus ä sengem Rucksack hatt, behangen.
Der Nikolaus hatt mät sengem Meßer fängerlånk Bängdfaddem geschnidden. Hie måcht et mät em Knodden un en Steckelchen feest un, dåt e schin zeriëcht geschnäppelt hatt. Dro word detten än den Appel gestochen, anstatt Stillchen und afgehangen.
Droden hatt det Chrästkängd äm Nutschen verlongt. Wunn et ien Nutschken un der iwerschten gäldäne Sekt vum Flijjel geriwwen hatt, dro word et esi zer gäldänen Nutsch. De angderscht Sekt vum Flijjel less de Nutsch sälwrich erglänzen, wunn se na do feng geroptscht word. Dro hadden sä uch en sälwrich Nutsch. Na fehlten norr nooch de Lächter.
Zem Gläck hatt der Nikolaus Wueßkiërzen bä sich. Fëiër kangt hie mät Stennern måchen, dä unenånder geriwwen, hiesch Fanken versprätzten. Vum Zunder, die gekilht hatt, kangt em droden Zängthielzker unzängden.
Na less det Chrästkängd det ierscht Kiërzken brähn, droden det neechst, bäs der Buum ie Lächt wor.
Det Chrästkäng patscht frih än de Hängd, der Nikolaus wor nemmi trourich und der Spitz sprang wedder lastich erämmer.
Noo er Zekt måcht et Wängd mät senge Flijjelcher,
bäs de Kiërzker dro erleescht woren.
Det Chrästkängd soot droden:
„Nikolaus, siëch en na virsichtich uef!“ Dåt deet hie uch und dro draģen sä det Biemchen de Bärch uewen. Än der Gemien schleffen de Mänschen.
Bäm klennsten Hous bliwwe sä stohn. Hä wunnten sihr uerem Lekt.
Lies hatt det Chrästkängd de Dirr afgemåcht, dro gengen se ännen.
Se fånden en Binkelche mät em ousgeschnitzem ronde Looch än der Mätten. Dåt ställten se af den Däsch uch det Biemchen mätten ännen. Na luecht der Nikolaus noch Villerlå drangder: Spillzejer, Backerå, Äpel, Nutschen und Zackercher.
Gånz lies sen allebied gånz lies verschwangden.
Des Morjest, wä der Mån na än de Stuww kitt, wangdert hie sich. E wasst glech, datt det Chrästkängd ku wor, denn der Dirrstok hatt sälwrich uch gäldä vu sengem Flijjel geglänzt, mät diëm et en gestrieft hatt. Hie zängt de Kiërzker un und refft de Familie. Nichen Kängd såch änirscht noo Spillzejer, Sessegeten, uch net noo den Äpeln, den Nutschen odder der Bakerå.
Alle guer bewangderten norr de Lächter. Dro gåwe sä sich de Hängd und dånzten äm den Buum ämeränk. Se sången alle Chrästliedcher dä se kånten. Sigor det Klennst kreht mät, esi gat et norr geng.
Wä de Frängd uch de Verwåndten det Biemchen und dä vill, hiesch Lächtcher gesähn hadden, gengen se uch än de Bäsch und brochten sich jeder ient hiemen.
Na word et mät riden Äpeln, mät gäldän uch sälwrich Nutschker geschmäckt uch mät vill Lächter,
dä allen hiesch gelichtet hadden.
Des Owest brähten na ä jedem Hous vun der Gemien de Lächter um Chrästbuum.
Iwwerål woren Chrästliedcher ze hiren. Em hirt de Kängd gläcklich lachen uch wä se sich angem fråten.
Dettmol awwer huet äst de Äldern um miesten gefråt: et wor der Glånz, die än den Uuģen der Kängd ze säh wor. Et wor det Lächt, dåt det Chrästkängd fir alle mätbruecht hatt.
Dett hellich Lächt erfällt na jed Johr de Härzen vun Griß uch Klien und lett de Uuģen esi hiesch erglänzen.
Vum klennsten Heïsken äs der Chrästbuum dro iwwer gånz Detschlånd gewåndert und vun hä iwwer Siweberjen und iwwer de gånz Wält.
Well awwer de Kiërzker vum allerirschten Chrästbuum des Morjest gebräht hadden, ämdåt beschinkt det Chrästkängd uch hekt nooch än ånder Länder des Morjest de Kängd.
Der Iwerraschungsgast
Wi krabbelt häi am Dannebum
uch stirt eas hegdich Chrästdauchsgläck,
af gräinen Nolden scharfem Sum
zicht mät Talent seng Zirkustäck?
Um Kerzelächt verbäi mät Viursicht
spazärt en Kiëwer af dem Glekchen
dren späjjelt sich seng frech Gesicht,
verfeht sich nea äm Onjelslekchen.
Daot guldän Kreuß wid gaonz zerwählt,
dron plumpst hië af den nächsten Ast,
wo endlich hië sich sächer fählt,
do maocht der Akrobat kurz Rast.
Mät riuder Kugel äm Visier
härrje, dei äs ze griuß uch gläid,
stürzt aff en Stern, seng noa Revier,
am Räcken load hië platt uch mäid.
Wonn nämest äm nea Healf ubegd,
äs det det Ojnd vun senger Ris.
Mer sän doch än der Chrästdauchszegt,
dräm sen mir hegt net esi bis!
En Dommen wid seng Rettung sen,
friuh krabbelt hië af menger Haund,
en Dannebum äs doch net feng,
et rist sich leichter af dem Laund!
© Slash eus dem Kaffeedäppchen
Wi krabbelt häi am Dannebum
uch stirt eas hegdich Chrästdauchsgläck,
af gräinen Nolden scharfem Sum
zicht mät Talent seng Zirkustäck?
Um Kerzelächt verbäi mät Viursicht
spazärt en Kiëwer af dem Glekchen
dren späjjelt sich seng frech Gesicht,
verfeht sich nea äm Onjelslekchen.
Daot guldän Kreuß wid gaonz zerwählt,
dron plumpst hië af den nächsten Ast,
wo endlich hië sich sächer fählt,
do maocht der Akrobat kurz Rast.
Mät riuder Kugel äm Visier
härrje, dei äs ze griuß uch gläid,
stürzt aff en Stern, seng noa Revier,
am Räcken load hië platt uch mäid.
Wonn nämest äm nea Healf ubegd,
äs det det Ojnd vun senger Ris.
Mer sän doch än der Chrästdauchszegt,
dräm sen mir hegt net esi bis!
En Dommen wid seng Rettung sen,
friuh krabbelt hië af menger Haund,
en Dannebum äs doch net feng,
et rist sich leichter af dem Laund!
© Slash eus dem Kaffeedäppchen
Zem nåe Johr
Na äs et awwer nemmi long,
bäs et schliet : dong, dong !
Det ålt Johr äs vergangen,
det Nå huet na ugefangen.
Em lett Vergangenet zeräck,
und hofft af en nå Gläck.
Äs Wansch äs gesangd ze blëiwen,
uch wu mer 2014 schrëiwen.
Wunn et dro ändlich 12 iest schliet,
angder fråem Hemmel em stieht.
E jeder wiel dännich uch gärn sähn,
wä der Hemmel ufeht ze brähn.
Em hirt et krachen und et knallt,
datt et äm Ihr gor lokt schallt.
Båld kån em schär näst mih sähn,
norr dankel Ruuch no af`n zähn.
Uch um Hemmel äs nichen Rah,
dem heschten Dånz sekt em za.
Vill Lächter ä vill Formen et gitt,
as Uuch net genach dervu bekitt.
Mystisch äs dess gånz Atmosphär`
wä wunn äst verzuuwert wer.
Et äs e Stäckelchen der ålt Tradition
dä mer ängden än as droon.
E gläcklich nå Johr uch norr de Gesangd!
wänschen ich alle Liësern der Online Zegdung.
Na äs et awwer nemmi long,
bäs et schliet : dong, dong !
Det ålt Johr äs vergangen,
det Nå huet na ugefangen.
Em lett Vergangenet zeräck,
und hofft af en nå Gläck.
Äs Wansch äs gesangd ze blëiwen,
uch wu mer 2014 schrëiwen.
Wunn et dro ändlich 12 iest schliet,
angder fråem Hemmel em stieht.
E jeder wiel dännich uch gärn sähn,
wä der Hemmel ufeht ze brähn.
Em hirt et krachen und et knallt,
datt et äm Ihr gor lokt schallt.
Båld kån em schär näst mih sähn,
norr dankel Ruuch no af`n zähn.
Uch um Hemmel äs nichen Rah,
dem heschten Dånz sekt em za.
Vill Lächter ä vill Formen et gitt,
as Uuch net genach dervu bekitt.
Mystisch äs dess gånz Atmosphär`
wä wunn äst verzuuwert wer.
Et äs e Stäckelchen der ålt Tradition
dä mer ängden än as droon.
E gläcklich nå Johr uch norr de Gesangd!
wänschen ich alle Liësern der Online Zegdung.
Um Beiträge zu verfassen, müssen Sie sich kostenlos registrieren bzw. einloggen.
